Franciszek Blachnicki

---

Życiorys

Młodość

Franciszek Blachnicki przyszedł na świat w Górnym Śląsku, w rodzinie liczącej wielu członków, jako siódmy potomek pielęgniarza Józefa Blachnickiego oraz Marii z domu Miller. Jego dzieciństwo było pełne niezwykłych doświadczeń, które wielokrotnie przywoływał w swoich wspomnieniach jako działanie Opatrzności Bożej. Gdy miał zaledwie kilka tygodni, podczas powstańczych walk, jego rodzina została ewakuowana, a on sam pozostał w domu. Na szczęście jeden z powstańców wrócił po niego i oddał go rodzinie.

Innym szokującym zdarzeniem w jego młodym życiu była sytuacja, kiedy wpadł do studni podczas zabawy z bratem. Dzięki sąsiadowi, który szybko ruszył z pomocą, został uratowany i trafił do szpitala, gdzie spędził kilka tygodni. Podstawową edukację odbył w Orzeszu, a później w Tarnowskich Górach, gdzie przeprowadziła się jego rodzina. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Jana Opolskiego, gdzie zaangażował się w harcerstwo.

Chociaż nauka nie sprawiała mu wiele przyjemności i traktował ją jako ciężar, to zdołał uzyskać świadectwo dojrzałości w 1938 roku. W tym samym roku rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach. Warto dodać, że nie przystąpił do bierzmowania w towarzystwie swoich rówieśników, co później miało swoje znaczenie. W harcerstwie, zorganizował małe zespoły, co później zainspirowało go do stworzenia Ruchu Światło-Życie, w którym zaczął dostrzegać wartość bliskich relacji w procesie kształtowania osobowości młodych ludzi.

Okres II wojny światowej

Podczas II wojny światowej, Franciszek był aktywnym uczestnikiem kampanii wrześniowej, a wkrótce po tym, 20 września 1939 roku, został wzięty do niewoli przez Niemców. Udało mu się jednak zbiec. Po powrocie do Tarnowskich Gór zaangażował się w działalność konspiracyjną, w której pełnił funkcję komendanta oddziału.

Niestety, 27 kwietnia 1940 roku został ujęty przez Gestapo i aresztowany. Ostatecznie trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie przybył 26 czerwca tego samego roku, otrzymując numer obozowy 1201. Spędził tam 14 miesięcy, z czego 9 miesięcy w kompanii karnej oraz przez prawie miesiąc w bunkrze, którym później zginął o. Maksymilian Kolbe. Po jego przetrwaniu w Auschwitz został przeniesiony do więzienia w Zabrzu, a następnie do Katowic. W marcu 1942 roku skazano go na karę śmierci za działalność przeciwko III Rzeszy.

W trakcie oczekiwania na wykonanie wyroku, 17 czerwca doświadczył nawrócenia, co miało fundamentalne znaczenie dla jego dalszego życia. W testamencie, napisanym 44 lata później, opisał tę chwilę jako przełom. Z daru życia skorzystał; 14 sierpnia 1942 roku został ułaskawiony, a jego karę zamieniono na 10 lat ciężkiego więzienia, które miał odbyć po wojnie. To ułaskawienie pozostaje jedynym znanym przypadkiem niewykonania kary śmierci przez hitlerowców na harcerzu. W międzyczasie, aż do 17 kwietnia 1945 roku, przechodził przez różne obozy i więzienia, w tym w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeldzie (KL Flossenbürg).

Kapłaństwo

Po zakończeniu II wojny światowej, 20 lipca 1945 roku, Franciszek powrócił do Tarnowskich Gór, a 6 sierpnia wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jego święcenia kapłańskie miały miejsce 25 czerwca 1950 roku, kiedy to odebrał je z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w Kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

Temu wydarzeniu towarzyszyła praca jako wikariusz w różnych parafiach, takich jak Św. Marii Magdaleny w Tychach, MB Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych, Św. Jerzego w Rydułtowach, Św. Marii Magdaleny w Cieszynie oraz Św. Bartłomieja w Bieruniu Starym. W 1954 roku zainicjował rekolekcje Oazy Dzieci Bożych, które po raz pierwszy przyjęły formułę zamkniętych rekolekcji.

W latach 1954–1956, podczas wysiedleń biskupów w regionie śląskim, był zaangażowany w tajną kurę biskupią w Katowicach. W październiku 1956 roku rozpoczął działania na rzecz ich powrotu do diecezji, co doprowadziło do pracy w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej oraz redakcji katolickiego tygodnika Gość Niedzielny. Tego samego roku, zainicjował Krucjatę Wstrzemięźliwości jako społeczny ruch przeciwalkoholowy, angażując blisko tysiąc kapłanów katolickich oraz ponad 100 tysięcy ludzi świeckich.

Władze PRL-u, obawiając się tego rodzaju inicjatyw, w dniu 29 sierpnia 1960 roku zlikwidowały Krucjatę. Zareagował na to, pisząc Memoriał w sprawie jej likwidacji do centralnych władz państwowych i kościelnych, krytykując w nim prześladowania Kościoła katolickiego w Polsce. Użył argumentu, że państwo, likwidując Krucjatę, działa przeciwko narodowi. W marcu 1961 roku Franciszek został aresztowany pod zarzutem prowadzenia nielegalnych działań i spędził ponad 4 miesiące w areszcie w Katowicach, gdzie kiedyś przeszedł nawrócenie. Ostatecznie został skazany na 13 miesięcy więzienia, jednak w zawieszeniu na 3 lata.

W październiku 1961 roku rozpoczął naukę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w latach 1964–1972 prowadził pracę dydaktyczno-naukową, publikując około 100 prac. Zaprzestał pracy na KUL-u po odmowie zatwierdzenia jego rozprawy habilitacyjnej. Był również jednym z organizatorów Instytutu Teologii Pastoralnej, a lata 1964–1980 obfitowały w jego działalność w ramach reform po II Soborze Watykańskim. W 1967 roku został Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej, tworząc własną koncepcję jej działania oraz rozwijając tzw. ruch oazowy, który przyjął formę piętnastodniowych rekolekcji dla młodzieży i rodzin.

Teologia wyzwolenia ks. Franciszka Blachnickiego

W latach 80. XX wieku, Franciszek Blachnicki zainaugurował oryginalną teologię wyzwolenia, skupioną głównie na zaangażowaniu społeczno-politycznym. Kładł nacisk na walke o pokój i wyzwolenie państw, które znajdowały się pod kontrolą reżimów komunistycznych.

Stan wojenny i emigracja

Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce zastało ks. Blachnickiego w Rzymie, co uniemożliwiło mu powrót do kraju, ponieważ był poszukiwany. Formalne zakończenie śledztwa miało miejsce dopiero w 1992 roku. W 1982 roku, osiedlił się w ośrodku polskim Marianum w zachodnioniemieckim Carlsbergu, gdzie stał się animatorem Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie.

Latem tego samego roku Franciszek założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów, która wspierała narody Europy Wschodniej w ich dążeniach do wyzwolenia spod reżimów komunistycznych. Zmarł nagle 27 lutego 1987 roku w Carlsbergu, a oficjalnie jego śmierć uzasadniono zatorami płucnymi.

1 kwietnia 2000 roku jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka, gdzie spoczęły w kościele Chrystusa Dobrego Pasterza w dolnej kaplicy.

Śledztwo w sprawie śmierci

Wyniki śledztwa prowadzonego przez Instytut Pamięci Narodowej w okresie 2001–2005 ujawniły szereg niepokojących faktów dotyczących życia ks. Franciszka Blachnickiego. Okazało się, że kapłan był obserwowany przez Służbę Bezpieczeństwa, która wykorzystywała jego bliskich współpracowników, w tym małżeństwo Jolanty i Andrzeja Gontarczyków, których rolę jako tajnych współpracowników SB zidentyfikowano. Co więcej, śledztwo sugerowało, że przyczyny jego śmierci mogły mieć związek z otruciem.

Prokurator Ewa Koj, która prowadziła sprawę w Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach, zdecydowała się na nieprzesłuchanie funkcjonariuszy SB, którzy bezpośrednio uczestniczyli w inwigilacji ks. Blachnickiego. W dniu 6 lipca 2006 roku śledztwo zostało umorzone z powodu braku dostatecznych dowodów, które mogłyby świadczyć o popełnieniu przestępstwa zabójstwa na kapłanie.

Jednakże, 21 kwietnia 2020 roku, pion śledczy IPN w Katowicach postanowił wznowić to umorzone śledztwo w celu zbadania okoliczności śmierci ks. Franciszka Blachnickiego. W międzyczasie, 14 marca 2023 roku, Instytut Pamięci Narodowej ogłosił, że śmierć ks. Franciszka Blachnickiego, do której doszło 27 lutego 1987 roku, była wynikiem zabójstwa poprzez podanie śmiertelnych substancji toksycznych. Takie wnioski oparte były na działaniach procesowych, które miały miejsce zarówno w Polsce, jak i na terenie Niemiec, Austrii oraz Węgier, przeprowadzonych przez Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach.

Publikacje

Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego odpowiada za zachowanie dziedzictwa duchowego oraz materiałów, które zostały stworzone przez tego znamienitego kapłana. Oprócz tego, instytucja ta jest także kluczowym wydawcą jego książek. Blachnicki był autorem oraz współautorem wielu ważnych publikacji, które poruszają różnorodne kwestie związane z teologią i duchowością.

• Kerygmatyczna odnowa katechezy: (zorientowanie w problematyce) (Kraków, 1966),
• Stosunek natury do łaski jako problem teologiczno-pastoralny (Warszawa, 1966),
• Wprowadzenie do liturgii: praca zbiorowa (Poznań, Księgarnia Św. Wojciecha, 1967),
• Katechetyka fundamentalna: skrypt dla studentów KUL (Lublin, KUL, 1970),
• Teologia pastoralna ogólna. Cz. 1. Wstęp do teologii pastoralnej, teologiczne zasady duszpasterstwa (Lublin, KUL, 1970),
• Odnowa katechezy eucharystycznej w świetle instrukcji z 25.V.1967 (Katowice, Wyd. Kurii Diecezjalnej: Księgarnia św. Jacka, 1970),
• Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej (Lublin, KUL, 1971),
• Mały katechizm: przygotowanie do pierwszego pełnego uczestnictwa we Mszy św. i sakramentu pokuty (Katowice, Wyd. Kurii Diecezjalnej: Księgarnia Św. Jacka, 1971),
• Teologia pastoralna ogólna. Cz. 2. Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej (Lublin, KUL, 1971),
• Myśli, wyznania, testament (Lublin, KUL, 1973),
• Liturgika ogólna (Lublin, KUL, 1973),
• Oaza Nowego Życia I stopnia: podręcznik dla moderatorów i animatorów. Cz. A, Ogólna (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977),
• Oaza Nowego Życia stopnia podstawowego: podręcznik. Cz. B, Szczegółowa (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977),
• Prawa Nowego Życia: podręcznik ONŻ I stopnia. Cz. C, Notatnik uczestnika Oazy Nowego Życia I stopnia (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977),
• Istotne cechy ruchu eklezjalnego (Światło-Życie, 1981),
• Trzy przemówienia księdza Franciszka Blachnickiego (Księgarnia Św. Stanisława, 1982),
• Nowe światło nadziei (Wrocław, RKS NSZZ Solidarność, 1983),
• W obliczu zbrodni: testament księdza Jerzego Popiełuszki (1984),
• Frieden in Freiheit für Europa: Referate aus der internationalen Konferenz des Weltkongress der Slowaken 1983 (Monachium, Slovak World Congress, 1984),
• Tajemnica wielka w Chrystusie i w Kościele: charyzmat maryjny Ruchu Światło-Życie (Światło-Życie, 1983),
• Prawda – krzyż – wyzwolenie: ku polskiej teologii wyzwolenia (Carlsberg, Maximilianum, 1985),
• Nowe światło nadziei (Warszawa, Wyd. Spółdzielcze KOS, 1985),
• Charyzmat i wierność: do Ruchu Światło-Życie z Obczyzny: 1981–1984 (Carlsberg, Maximilianum Wyd. Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, 1985),
• Charyzmat „Światło-Życie”: teksty podstawowe (Krościenko, Światło-Życie, 1987),
• Spojrzenia w świetle łaski: kartki wyrwane z pamiętnika dla dusz na drodze oczyszczenia (Światło-Życie, 1987),
• Triduum paschalne; podręcznik dla duszpasterzy i dla służby liturgicznej (Lublin, Światło-Życie, 1988),
• Godziny Taboru (Carlsberg; Lublin, Światło-Życie, 1989),
• Z księdzem Franciszkiem Blachnickim o oazach, chrześcijaństwie konsekwentnym, polityce i o polskiej teologii wyzwolenia (Światło-Życie, 1991),
• Tajemnica żywego Kościoła: konferencje rekolekcyjne (Lublin, Światło-Życie, 1992),
• Kościół jako wspólnota (Lublin, Światło-Życie, 1994),
• Rekolekcje dla Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi (Lublin, Światło-Życie, 1994),
• Oaza rekolekcyjna Diakonii Ruchu Światło-Życie: katechezy (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 1995),
• O modlitwie (Katowice, Światło-Życie, 1995),
• Liturgia dialogiem (Lublin, Światło-Życie, 1996),
• Świętość w świetle filozofii religii: studium fenomenologiczne na tle powieści Władysława Jana Grabskiego „W cieniu kolegiaty” (Lublin, Światło-Życie, 1997),
• Kim jest człowiek (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999),
• Panie naucz nas modlić się. T.1 (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999),
• Panie naucz nas modlić się. T.2 (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999),
• Wolni i wyzwalający (Krościenko, Światło-Życie, 1999),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: pomoce formacyjne do spotkań i celebracje (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2000),
• Życie moje oddaję (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Aż dojdziemy do człowieka doskonałego (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Oto Matka twoja (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Namiot spotkania (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Jeśli się nie odmienicie (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Oto Oblubieniec nadchodzi (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Abstynenckie credo Krucjaty Wyzwolenia Człowieka (Wrocław, Wyd. Apis; Krościenko, na zlec. Fundacji Światło-Życie, 2000),
• Droga krzyżowa: w drodze z Carlsbergu do Krościenka: Wielki Post, 31 marca 2000 r. (Katowice, Fundacja Światło-Życie, Parafia św. Michała Archanioła, 2000),
• Testament (Poznań, Fundacja Światło-Życie, 2000),
• Bądźcie jak posłuszne dzieci (Krościenko, Instytut im. Ks. Franciszka Blachnickiego, 2000),
• Jedność i diakonia: wybór tekstów (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001),
• Trzy nawrócenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001),
• Ewangelia wyzwolenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001),
• O chrześcijaństwie konsekwentnym i o polskiej teologii wyzwolenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001),
• Rekolekcje więzienne: notatki z „rekolekcji zamkniętych” odprawianych w Centralnym Więzieniu w Katowicach w czasie od 15 marca do 19 lipca 1961 r. (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001),
• Sympatycy czy chrześcijanie? Katechumenat na dzisiejszą godzinę (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 1, Jezus Chrystus (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 2, Niepokalana (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 3, Duch Święty (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 4, Kościół (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 5, Słowo Boże (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 6, Modlitwa (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002),
• Modlitwa tętniąca życiem: refleksje nad różańcem (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003),
• Pułapki na drodze do świętości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003),
• Wyroki Bożej Opatrzności: listy z czasu wojny (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003),
• Krąg liturgiczny do czytań roku C (Krościenko, Stowarzyszenie Diakonia Ruchu Światło-Życie, 2003),
• Noc w światło przemieniona (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004),
• Eucharystia – pokarm na śmierć i życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004),
• Postsovieticum, czyli Nie wolno ci być niewolnikiem (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004),
• Krucjata Wyzwolenia Człowieka, czyli Dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła: podręcznik (Krościenko, Stowarzyszenie Diakonia Ruchu Światło-Życie, 2004),
• Ku polskiej teologii wyzwolenia (Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów, 2004),
• Życie swoje oddałem za Kościół (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2005),
• Katechetyka fundamentalna (Warszawa, Wyd. Salezjańskie, 2006),
• Oaza Nowego Życia I stopnia dla rodzin: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2006),
• Oaza Nowego Życia II stopnia: podręcznik (Kraków, Światło-Życie, 2006),
• Lekcjonarz oaz rekolekcyjnych Ruchu Światło-Życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2006),
• Przekonująca moc miłości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007),
• Została nam powierzona Ewangelia: wykłady z kerygmatyki, czyli teorii ewangelizacji (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007),
• Chrystus Sługa światłem Kościoła (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007),
• A z tej śmierci życie tryska: wybór tekstów o tajemnicy krzyża (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007),
• Rekolekcje ewangelizacyjne: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007),
• Uwierzyliśmy miłości i o niej świadczymy: konferencje ewangelizacyjne (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Przymierze oblubieńczej miłości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Idąc, czyńcie uczniami: rozważania o uczniach Pana (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Charyzmat Światło-Życie w służbie odnowy kościoła lokalnego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Ewangelizacja w procesie budowania „nowej parafii” (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Krąg liturgiczny do czytań roku B (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008),
• Kto ma uszy do słuchania… (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009),
• Oblicza Ducha (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009),
• Wyzwoleni w Chrystusie: podręcznik rekolekcji parafialnych (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009),
• Posłani w duchu Chrystusa Sługi: rekolekcje dla Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi, 1980 r. (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009),
• Sympatycy czy chrześcijanie? Katechumenat na dzisiejszą godzinę (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009),
• Błogosławiony Jerzy: nie miejcie w sercu nienawiści (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2010),
• Krąg liturgiczny do czytań roku A (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2010),
• Pedagogia ministrancka: (Katechetyka szczegółowa. Cz. 5) (Warszawa, Wyd. Salezjańskie, 2011),
• Miłość – seks, eros, agape (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011),
• Kościół żywy (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011),
• On przywrócił mi wzrok (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011),
• Świadectwo niepokornego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Wiara i świadectwo (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Oaza dzieci bożych I stopnia: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Droga nowego życia: notatnik uczestnika formacji po Oazie Nowego Życia I stopnia (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Droga posłuszeństwa (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Posłuszeństwo wiary (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Osiem spotkań poewangelizacyjnych: notatnik uczestnika (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012),
• Zaryzykować wiarę (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013),
• Co to jest oaza: w 50-tą rocznicę pierwszej oazy Niepokalanej w Szlachtowej (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013),
• Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy: rola pamięci w życiu wewnętrznym i wspólnotowym (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013),
• Celebracje „Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej” (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013),
• Wprowadzenie do współczesnej teologii pastoralnej: od pastoralnoteologicznego aprioryzmu do Kościoła – sakramentu wspólnoty (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014),
• Oto Pan przybywa: homilie do czytań liturgicznych na dni Adwentu (17–24 grudnia) i okresu Narodzenia Pańskiego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014),
• Droga nowego życia: konspekty dla animatorów do 11 rozmów ewangelicznych: I etap formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014),
• Liturgia a wspólnota (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015),
• Jaka odnowa liturgii? (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015),
• Pieczęć charyzmatu (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015),
• Ewangelizacja według planu Ad Christum Redemptorem: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015),
• W służbie Niepokalanej (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2017),
• Eucharystia: paschalne życie chrześcijanina (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2017).

Proces beatyfikacyjny

W wyniku wysiłków Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła w Krakowie oraz Centrum Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem, które były przekonane o świętości życia Franciszka Blachnickiego, podjęto ważną próbę wyniesienia go na ołtarze. Dnia 21 kwietnia 1995 roku Stolica Apostolska wydała tzw. Nihil obstat, co oznaczało zgodę na rozpoczęcie formalnego procesu beatyfikacji.

Proces na poziomie diecezjalnym wystartował 9 grudnia 1995 w archidiecezji katowickiej. Na postulatora wyznaczono Adama Wodarczyka, a jego pomocnikiem, wicepostulatorem, był ks. Stanisław Adamiak. Od tego momentu nadano mu tytuł Sługi Bożego.

W trakcie przeprowadzonych sesji oraz przesłuchania świadków, proces na poziomie diecezjalnym zakończono 25 listopada 2001 roku. Następnie wszystkie zebrane materiały zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie, co stanowiło istotny krok w dalszym postępowaniu beatyfikacyjnym.

Dnia 29 listopada 2002 roku wydano dekret uznający ważność prowadzonego postępowania diecezjalnego. Kolejnym ważnym momentem miało miejsce 27 lutego 2013 roku, kiedy to na ręce prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angela Amato, złożono dokumentację znaną jako Positio.

16 października 2014 roku, po analizie, rzymska Komisja Teologów jednomyślnie uznała, iż cnoty Franciszka Blachnickiego miały charakter heroiczny. Na 22 września 2015 roku zaplanowano sesję kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, którzy wysłuchali oraz zaakceptowali całą dokumentację procesu. Ostateczne potwierdzenie nastąpiło 30 września 2015 roku, kiedy papież Franciszek wydał zgodę na promulgowanie dekretu o heroiczności cnót Blachnickiego. Wówczas nadano mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.

Działalność

Franciszek Blachnicki był znaczącą postacią w polskim ruchu katolickim, który nie tylko angażował się w kwestie duchowe, ale również społeczne. Jego działalność skupiała się na kilku kluczowych inicjatywach, które miały na celu poprawę warunków życia i duchowości ludzi.

• Krucjata Wyzwolenia Człowieka – ruch trzeźwościowy,
• Plan Wielkiej Ewangelizacji Ad Christum Redemptorem, wprowadzony w 1979 roku,
• Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna, funkcjonująca w latach 1980-1981.

Wyróżnienia

W 1991 roku w Krakowie, na Grzegórzkach, ustanowiono ulicę noszącą imię księdza Franciszka Blachnickiego, co stanowi szczególne wyróżnienie dla jego pamięci. Dodatkowo, charakterystycznym miejscem przypominającym tę ważną postać jest Aleja Księdza Franciszka Blachnickiego w Sosnowcu, która również nosi jego imię.

Warto podkreślić, że 17 lutego 1994 roku, pośmiertnie, otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Dodatkowo, 5 maja 1995 roku przyznano mu Krzyż Oświęcimski, a niedawno, 6 sierpnia 2023 roku, uhonorowano go Orderem Orła Białego, co świadczy o jego znaczeniu i wkładzie w historię Polski.

W 2016 roku ukazał się również film dokumentalny, autorstwa Adama Kraśnickiego, który przybliża życie ks. Blachnickiego. Film nosił tytuł Prorok nie umiera. Ks. Franciszek Blachnicki lub Prorok – rzecz o ks. Franciszku Blachnickim, prezentując jego osiągnięcia oraz wartości, które reprezentował.

Najrecentniejsze wydarzenie miało miejsce 26 września 2023 roku, kiedy to przy Areszcie Śledczym w Katowicach odsłonięto tablicę upamiętniającą ks. Franciszka Blachnickiego, będącą symbolem jego niezatartego śladu w polskiej historii.

---

Oceń: Franciszek Blachnicki

---