Kościoły i parafie rzymskokatolickie
Kościoły i parafie rzymskokatolickie:
Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa
Parafia Matki Boskiej Bolesnej
Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus
Parafia św. Brata Alberta Chmielowskiego
Parafia św. Józefa Robotnika - O.O. Franciszkanie
Parafia Bożego Ciała i św. Barbary
Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Wawrzyńca
Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej
Kościółek Akademicki Wniebowzięcia NMP
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Parafia św. Katarzyny i Matki Boskiej Różańcowej
Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Kościół Ewangelicko-Augsburski
Kościół Wolnych Chrześcijan
Wspólnota Kościołów Chrystusowych
Kościół Boży w Chrystusie - Chrześcijańska Społeczność "Winnica"
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
Świecki Ruch Misyjny "Epifania"
Świadkowie Jehowy – Sala Królestwa
HISTORIA PROTESTANTYZMU I ADWENTYZMU W RYBNIKU
Kościółek Akademicki Wniebowzięcia NMP - w kilku zdaniach
Kościół powstał na Górce Kościelnej, gdzie wcześniej mogło znajdować się
miejsce kultu pogańskiego. Wg tradycji uczeń św. Metodego - Osław postawił
tu kaplicę chrześcijańską. Pierwotny kościół drewniany powstał w końcu XII
w. - ufundowany zapewne przez Mieszka I Plątonogiego. Kościół był
poświęcony przez biskupa wrocławskiego Żyrosława II pod koniec XII w.
Dopiero w 1288 r. określono go wprost jako kościół parafialny. Kościół
drewniany po pożarze rozebrano i ok. 1450 postawiono świątynię murowaną
(nawa główna 20 x 8 m. Koło kościoła powstał cmentarz. W roku 1797
zburzono nawę kościoła wraz z wieżą, pozostawiając jedynie prezbiterium.
Część budulca wykorzystano wznosząc tzw. stary kościół. Do 1975 roku
obiekt pełnił role kaplicy cmentarnej, otoczony najstarszym rybnickim
cmentarzem, zlikwidowanym w połowie lat 70 – tych XX – w. Wewnątrz
zachowane resztki gotyckiego sklepienia żebrowego. Od strony południowej
park św. Jana Sarkandra.
Kościółek Akademicki Wniebowzięcia NMP - więcej
Pewnie fundator
najstarszego kościółka w Rybniku, Mieszko I Platonogi, nie przypuszczał,
że jego fundację po dziewięciu wiekach przejmą studenci.
Ale od początku było tak :
W 1198r. biskup wrocławski Żyrosław II poświęcił drewniany kościółek pod
wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Drewniany kościół z końcem XII wieku
rozebrano stawiając w tym samym miejscu w 1450r. świątynię
kamienno-ceglaną.
Koło kościoła był cmentarz ogrodzony płotem.
Zasłużonych obywateli miasta grzebano pod prezbiterium. Pod koniec XVIII
wieku w związku z budową kościoła Matki Boskiej Bolesnej stary kościół na
górce planowano rozebrać. Sprzeciwił się temu stanowczo hrabia węgierski,
którego przodkowie byli pochowani w prezbiterium. Problem rozwiązano
polubownie i rozebrano tylko wieżę i nawę główną, zaś prezbiterium
pozostawiono i stało się kaplicą cmentarną. Tak było do 1920 r. , bo
wówczas zakazano dalszego pochówku wokół kościoła. Kaplica przestała
pełnić swoją cmentarną funkcję, a z biegiem lat obiekt podupadał, niszczał
a cmentarz tracąc opiekunów grobów zarastał bluszczem i chwastami. Stare
piękne nagrobki zaczęły ginąć w bujnej zieleni.
Taki
obraz wzgórza zastała młodzież studencka powstała w Rybniku w latach
60-tych gdy powstała w mieście filia Politechniki Śląskiej w Gliwicach a w
Rybniku przy parafii Św. Antoniego księdza Henryka Markwicę mianowano
pierwszym duszpasterzem akademickim. Rodzący się akademicki ośrodek
zrzeszał młodzież, która studiowała w różnych ośrodkach, pochodzącą z
Rybnika, a także młodzież, która studiowała na początkującej filii
Politechniki Śl. Ks. Markwica będący duszpasterzem w latach 1969-1972
prowadził wraz z J.Musiołem forum dyskusyjne młodzieży rybnickiej. Bogatą
osobowością łączył młodzież licealną i studencką na spotkaniach
odbywających się w salkach probostwa kościoła św. Antoniego na ul. Buczka,
lub w pomieszczeniach zakonnych sióstr Służebniczek Najświętszej Marii
Panny przy ul. Brudnioka, a także wyjeżdżał ze studentami do
Duszpasterstwa w Katowicach na spotkania ruchu ,,Troska o życie" gdzie
lider ruchu - student Kazimierz Trojan współpracujący z dr Fijałkowskim z
Łodzi Organizował ciekawe wykłady i spotkania z medycznymi autorytetami.
Za czasów duszpasterza Antoniego Stycha (1972-1975) młodzież uzyskała zgodę władz kościelnych i miasta by móc odprawiać mszę akademicką w kościółku w na górce.
By odprawić tam pierwszą mszę studenci musieli
wykarczować chwasty z dróżki od bramy do kościółka, a potem powalczyć z
pajęczynami i brudem i wstawić ołtarz. Na pierwszej mszy wokół ołtarza
modlitwę ,,Ojcze Nasz" odmawiało trzymając się za ręce - dziesięciu
studentów i ich duszpasterz. Z biegiem lat liczba ta się zwiększała.
Kolejni duszpasterze zrzeszali rybnickich studentów.
Byli nimi księża z powołania, rozumiejący problemy młodych, starający się
im pomóc na wielu płaszczyznach życia, organizujący spotkania dyskusyjne z
ciekawymi.
Wyjeżdżali z młodzieżą zimą do Wisły na zimowiska, a latem wędrowali na
obozowym szlaku na Kaszubach i Suwałkach.
Razem uczestniczyli ze studentami w nielegalnych nocnych przejściach
studentów na Jasną Górę i bawili się z nimi na wieczorkach andrzejkowych
czy organizowanych u sióstr sylwestrowych balach.
Uniedogodnieniem było jednak "bal być musiał ciszej by nie zakłócać ciszy
klasztornej sióstr i trwał do mszy o północy"
Duszpasterzami
akademickimi byli kolejno : ks. Oskar Tomas (1975-1977), ks. Józef Kaul
(1977- 1978), ks. Tadeusz Pietrzyk (1978-1981), ks. Stefan Nowok (1981-
1984), ponownie ks. Józef Kaul , ks. Dariusz Niesiobęcki (1993-1996), ks.
Zbigniew Mizia (1996-1999), następnie ks. Stefan Czermiński (1999-2002),
ks. Michał Anderko (2002-2005) , ks. dr Grzegorz Wita (2004-2006) i obecny
duszpasterz ks. dr Rafał Śpiewak.
W roku 1990 prezydentem miasta Rybnika został Józef Makosz będący za
czasów studenckich 1970-1976 czynnym uczestnikiem życia duszpasterstwa
akademickiego. Z jego inicjatywy przeprowadzono fachowy remont kościółka
ze zmianą dachu i pięknie wykończono obejście kościółka w granitową
posadzkę. Cmentarz wokół kościółka zmieniono na park pozostawiając kilka
starych grobów.
Od pierwszej mszy studenckiej w kościele akademickim minęło już 30 lat. Tamci studenci są już rodzicami dzisiejszych, ale chętnie do tego kościółka zaglądają widząc jak pięknieje. Piękny, surowy wystrój tego kościółka emanuje ciepłem na kolejne pokolenia młodzieży studenckiej. Jak dawniej tak i dziś słychać tam śpiew z akompaniamentem gitary i skrzypiec a przy ołtarzu jest kolejny ksiądz - duszpasterz akademicki, kochający studencką młodzież, będący z nimi w chwilach radosnych, poważnych, na górskim szlaku i w kręgu przy stole Pańskim w tym najstarszym wzmiankowanym w kronikach kościołem parafialnym na Górnym Śląsku.
Tekst oraz zdjęcia udostępniła Pani Dorota Jajczyk dar.rybnik.net.pl
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rybnickiej Kuźni - katolicka parafia w dekanacie golejowskim, istniejąca od 22 marca 1981 roku. Kościół poświęcił abp Damian Zimoń w 1996 roku.
Parafia św. Józefa w Kłokocinie należy do archidiecezji katowickiej i dekanatu Boguszowice. Została erygowana 10 kwietnia 1977 roku przy drewnianym kościele, który został tu przeniesiony z miejscowości Nieboczowy. Później kościół ten trafił do Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Został odrestaurowany i poświęcony przez abpa Damiana Zimonia w 1997 roku. Na jego miejscu stanął nowy kościół, który poświęcił abp Damian Zimoń w 1994 roku.
Parafia pw. św.
Floriana w Rybniku Orzepowicach - katolicka parafia w dekanacie
golejowskim, istniejąca od 13 września 1981 roku.
1872 - z inicjatywy nauczyciela p. Śniechoty przystąpiono do budowy kaplicy, którą ufundował książę z Rud (darował 200 talarów i sześć tysięcy cegieł). Orzepowice należały do parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku
1883 - ks. proboszcz Bolik poświęcił nową kaplicę i nowy budynek szkoły. Patronem kaplicy wybrano św. Floriana. W kaplicy mieszkańcy odprawiali nabożeństwa do Matki Bożej.
13 lipca 1975 - w przydrożnej kaplicy w Orzepowicach odprawiono pierwszą mszę św. Od tego czasu parafianie domagali się coniedzielnych mszy świętych, tym bardziej, że część parafian uczęszczała do kościoła w Rybniku, a część w Rybnickiej Kuźni. Przez dwa lata msze św. odbywały się w kaplicy przy drodze, w bardzo uciążliwych warunkach: ludzie narażeni byli na ruch uliczny, brakowało skupienia, kapłani nie mieli miejsca na przebieranie się w szaty liturgiczne itd. Następnie msze św. przeniesiono do domu pań Marii i Elżbiety Konsek, gdzie władze powiatowe zatwierdziły wcześniej jedno pomieszczenie na salki katechetyczne. Rozpoczęto zbiórkę ofiar na budowę kościoła składając je na ręce ks. proboszcza Eryka Twardzika. Ten jednak nie był zadowolony z tego, że Orzepowice chcą odłączenia od parafii w Rybniku. Tymczasem wyremontowano dom p. Konsek, która w całości przeznaczyła go na cele kościelne i przystosowano do odprawiania mszy świętych (oświetlenie, nagłośnienie itd.). Z ofiar parafian zakupiono tabernakulum, szaty liturgicze i inne potrzebne rzeczy. Ks. prob. Garus z Halemby ofiarował stacje Drogi Krzyżowej i organy.
15 sierpnia 1980 - do tworzenia parafii w Orzepowicach przydzielono ks. Czesława Cyrana.
1981 - rozpoczęto rozbudowę budynku tymczasowej kaplicy. Wystrój wnętrza zaprojektował i wykonał p. Kołodziejczyk, artysta rzeźbiarz z Chorzowa. Wyrzeźbił Krzyż Zbawiciela, figurę św. Floriana i namalował obraz św. Floriana.
kwiecień 1982 - rozpoczęto budowę budynku probostwa, który oddano do użytku w maju 1983 roku.
1982 - rozpoczął działalność chór kościelny "Gloria".
2 października 1982 - pierwsza wizytacja kanoniczna ks. bpa Ordynariusza dr Herberta Bednorza.
4 grudnia 1983 - ks. proboszcz otrzymał zgodę władz administracyjnych miasta Rybnik na rozbudowę istniejącej kaplicy, a 6 maja 1985 r. otrzymał pozwolenie na budowę nowego budynku "kaplicy mszalnej". Pracami projektowymi zajął się mgr inż. Arch. Andrzej Mastej.
10 kwietnia 1986 - rozpoczęto prace przy budowie kościoła. Pracami kierował i nadzorował mgr inż. Arch. Antoni Nawrocki.
1987 - Peregrynacja Kopii Jasnogórskiego Obrazu w Orzepowicach.
1987 - budynek kościoła w stanie surowym przykryto dachem.
1988 - rozpoczęto prace przy elektryfikacji, radiofonizacji i tynkowaniu kościoła, a także przy zakładaniu ogrzewania i wykonania stolarki okiennej. Do końca roku oszklono okna, wykonano bazerię sufitową i wykonano chór.
maj 1989 - ukończono posadzkowanie górnej części kościoła płytami granitowymi i marmurowymi oraz rozpoczęto wykańczanie wnętrza.
29 kwietnia 1990 - uroczystej konsekracji kościoła dokonał ks. bp. Damian Zimoń.
1992 - pod kierunkiem artysty z Katowic Zygmunta Brachmańskiego, który podjął się wystroju wnętrza - wykonano nowe oświetlenie w kościele.
23 października 1992 - podczas wizytacji kanonicznej ks. arcybiskup Damian Zimoń poświęcił nowo wybudowaną dzwonnicę i pierwszy dzwon. "Florian" waży 240 kg.
16 maja 1993 - po raz pierwszy zadzwonił drugi dzwon - "Urban" o wadze 400 kg.
2.10 -10.10.1993 - pierwsze misje święte w parafii prowadzone przez o. Arnolda OFM.
grudzień 1993 - zawieszono trzeci, największy dzwon "Królowa Polski" o wadze 800 kg.
1996 - zakupiono nowe 46 głosowe organy elektronowe.
2000 - jako dar parafii na Rok Jubileuszowy założono nowe witraże wg projektu Z. Brachmańskiego.
28 czerwca 2003 - odbyło się pożegnanie odchodzącego na emeryturę księdza proboszcza Czesława Cyrana.
27 lipca 2003 - parafię przejął nowy proboszcz ks. Adam Łapuszek.
Kapłani
15 sierpnia 1980 - 28 czerwca 2003 - ks. proboszcz Czesław Cyran - budowniczy kościoła (obecnie na emeryturze)
28 sierpnia 2002 - 19
lipca 2009 - ks. kapelan szpitalny i wikary Marek Sówka (obecnie Proboszcz
Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Bukowie - woj.śląskie)
od 27 lipca 2003 - ks. proboszcz Adam Łapuszek
od 29 sierpnia 2009 - ks. kapelan szpitalny Jan Myśliwiec
Kapłani pochodzący z parafii
Ks. Paweł Tkocz - 1940
Ks. Prał. Kan. Franciszek Pacholski - 1965
Ks. Henryk Groborz - 1976
Ks. Andrzej Pacholski - 1979
Parafia św. Katarzyny i Matki Boskiej Różańcowej.
Parafia św. Katarzyny i Matki Bożej Różańcowej w Rybniku Wielopolu - katolicka parafia w dekanacie golejowskim, istniejąca od 27 lutego 1977 roku przy drewnianym kościele przeniesionym w to miejsce z Gierałtowic.
Parafia Trójcy Przenajświętszej w Rybniku- Popielowie należy do dekanatu niedobczyckiego w archidiecezji katowickiej. Została utworzona 10 września 1969.
Drewniana świątynia
Pierwsze wzmianki o istnieniu wspólnoty kościoła pochodzą z XV w. Świątynia została wzniesiona przez księdza Marcina Strzałę. Drewniany kościółek pw. św. Anny został zbudowany w malowniczym otoczeniu wiekowych dębów, na wzgórzu pomiędzy Popielowem, a Radziejowem. Po wielu latach służby budynek wymagał wielu częstych napraw. W 1942 prawdopodobnie od uderzenia pioruna, zapalił się drewniany kościółek i spłonął doszczętnie. W międzyczasie zaprojektowano i zbudowano nowy, murowany kościół, który stoi do dnia dzisiejszego.
Nowy kościół
25 maja 1933 ksiądz Józef Miczka dokonał poświęcenia placu budowy kościoła. Projekt kościoła wykonał inż. arch. Szymura z Knurowa. 3 października 1933 odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego. Pierwszą mszę świętą odprawiono z okazji Bożego Narodzenia w nowym, niewykończonym jeszcze kościele. Mieszkańcy Popielowa bardzo się cieszyli z nowej świątyni. Budowa trwała niespełna 14 miesięcy z pomocą wszystkich parafian. Dzień poświęcenia nowej świątyni był wielkim świętem dla lokalnej społeczności.
Parafia św. Jana Sarkandra w Rybniku Paruszowcu – parafia w dekanacie Rybnik w archidiecezji katowickiej. Została erygowana 1 stycznia 1990 roku. Pierwszym proboszczem parafii został ks. Henryk Groborz (zmarł 28 stycznia 2000 roku), który doprowadził do budowy kościoła. Poświęcił go abp Damian Zimoń 28 października 1998 roku. Obecnie proboszczem parafii jest ks. Rudolf Gniździa (od 2001 roku).
Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej.
Parafia pw. Matki Bożej
Częstochowskiej w Ochojcu - katolicka parafia w dekanacie golejowskim,
istniejąca od 29 czerwca 1981 roku.
Pierwotnie Ochojec należał do parafii Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku. Po usamodzielnieniu się w 1927 r. Golejowa, Ochojec wraz z Grabownią należał do tejże placówki duszpasterskiej. 1 I 1974 ks. biskup Herbert Bednorz mianował ustnie ks. Piotra Kuczmierczyka rektorem miejscowej kaplicy p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej. W tej, wybudowanej w 1900 r. kaplicy nabożeństwa odprawiano dotąd sporadycznie. W 1974 r. rozpoczął się więc dla tego miejsca i mieszkańców Ochojca nowy ważny etap.
8 maja 1976 r. ks. bp Bednorz utworzył w Ochojcu samodzielną placówkę duszpasterską, niezależną już od Golejowa. 15 października 1980 rozpoczął posługę w Ochojcu ks. Henryk Kołodziej, najpierw jako rektor, a potem proboszcz erygowanej 29 III 1981 parafii. W latach 1982-1986 wybudowano probostwo z zapleczem katechetycznym. 27 VIII 1983 biskup katowicki Herbert Bednorz poświęcił w części katechetycznej budynku tymczasową kaplicę Matki Bożej Częstochowskiej. Tam do 1991 odprawiano Mszę św. W 1983 rozpoczęto budowę kościoła. Poświęcenia kościoła dokonał 24 VIII 1991 biskup katowicki Damian Zimoń. Projektantem kościoła i probostwa wraz z zapleczem katechetycznym był inż. Ditter Paleta. Współpracowała z nim inż. Barbara Schmidt. Konstruktorem był inż. Tadeusz Szczęsny. Projekt wystroju wnętrza opracował artysta plastyk Janusz Łęgowski. W latach 1996-1997 wybudowano dzwonnicę i zawieszono na niej trzy dzwony. W 1991 r. został założony w Ochojcu cmentarz, a w 2004 r. powstała przy kościele kaplica przedpogrzebowa. Od 29 lipca proboszczem parafii jest ks. Edward Nalepa.
Parafia Bożego Ciała i św. Barbary.
Parafia Bożego Ciała i św. Barbary w Rybniku - Niewiadomiu - rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu niedobczyckiego w archidiecezji katowickiej, metropolii katowickiej. Została utworzona 3 października 1982 roku. Budowniczym kościoła parafialnego był ks. Władysław Kolorz.
Historia parafii.
Inicjatywa budowy kościoła. W czasie wizytacji parafii Radoszowy, do której należał Niewiadom, ks. Biskup Ordynariusz Herbert Bednorz odprawił Mszę św. na osiedlu Gustawa Morcinka w Niewiadomiu w mieszkaniu inwalidy p.Hajskiego. Wielu mieszkańców Osiedla było obecnych na tej Mszy św., gdyż do kościoła parafialnego w Radoszowach szczególnie dla osób starszych, odległość była dość znaczna.
Jesienią 1975 roku z inicjatywy Ks. Lucjana Moronia została otwarta salka katechetyczne w prywatnym mieszkaniu. W bardzo trudnych warunkach lokalowych katechizacja trwała 3 lata. Na prośbę nowego proboszcza ks. Sylwestra Antosza Ks. Władysław Kolorz odprawiał Mszy św. przy osiedlu na podwórzu jesienią 1976 roku. Ilość uczestników tych Mszy św., chociaż były odprawiane pod gołym niebem, systematycznie wzrastała. Po I procesji Bożego Ciała na Osiedlu, prowadzoną prze Ks. Proboszcza Sylwestra Antosza i Ks. Jana Burka z Radoszów ustalono, że nowa parafia będzie pod wezwaniem Bożego Ciała i św. Barbary, co zostało zaakceptowane przez Ks. Biskupa Ordynariusza Herberta Bednorza dnia 8 maja 1978 roku.
Zezwolenie władz na budowę kościoła.
Na początku władze żądały likwidacji punktu sakralnego na podwórzu, gdzie odbywały się Msze św,. lecz po jakimś czasie sprawa ucichła. 22 lutego 1979 roku Ks. Biskup Herbert Bednorz utworzył w Niewiadomiu Stację Duszpasterską i od tego dnia też prowadzone są księgi parafialne. W maju 1979 roku odbyła się w Niewiadomiu pierwsza uroczystość komunijna oraz pierwsza Oaza Modlitwy. W sierpniu 1980 roku górnicy wysunęli postulat budowy kościoła w Niewiadomiu. W grudniu 1980 roku miało być pozwolenie na budowę kościoła, co jednak nie zostało dotrzymane.
Górnicy oraz ks. Proboszcz zaczęli jeździć do Ks. Biskupa Ordynariusza i do Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach. W Urzędzie Wojewódzkim zapewniono delegacje górników, że Niewiadom otrzyma zezwolenie na budowę kościoła. Dziwnym zrządzeniem Opatrzności stało się to w czasie stanu wojennego. 14 sierpnia 1982 roku otrzymano zezwolenie na budowę cmentarza i kaplicy cmentarnej, a 28 lutego 1983 roku władze państwowe wydały pozwolenie na rozpoczęcie budowy kościoła.
Budowa kaplicy cmentarnej.
18-25 kwiecień 1982 roku rozpoczęło się wykopywanie dołów i gaszenie ogromnych ilości wapna do budowy kaplicy cmentarnej. Przy budowie kaplicy pracują parafianie - mężczyźni i kobiety - prace codziennie trwają do późnych godzin nocnych.
Sierpień - trwa praca przy zakładaniu cmentarza t. j. Ogrodzenia siatką oraz budowa i betonowanie alejek. Trwają również prace przygotowawcze do rozpoczęcia budowy kaplicy. Zaś we wrześniu rozpoczęła się budowa kaplicy cmentarnej. Cmentarz zostaje ukończony do 1 listopada.
Poświęcenie kamieni węgielnych.
10 października 1982 roku w Rzymie zostaje poświęcony przez Ojca św. Jana Pawła II kamień węgielny pod budowę kościoła. Kamień z czarnego marmuru został zawieziony do Rzymu przez delegację.
Praca przy budowie kaplicy zostaje wstrzymana na czas zimy. 14 marca 1983 roku rusza praca przy budowie świątyni. 5 kwietnia 1983 roku rozpoczęto wykopywanie dołów pod ławy fundamentów kościoła.
Zaś z dniem 1 maja 1983 roku po skończeniu stawiania fundamentów części katechetycznej rozpoczęto stawianie murów.
16 maja 1983 roku ks. Biskup Janusz Zimniak poświęca cmentarz, kaplicę cmentarną i plac budowy.
Rozpoczęcie budowy kościoła.
29 maja 1983 roku rozpoczynają się wykopy pod główny segment kościoła.
W sierpniu 1983 roku poprzedzone żmudną pracą stolarzy, cieśli i zbrojarzy rozpoczyna się 3-dniowy całodzienne betonowanie dolnych ścian i stropu dolnego kościoła.
Jesienią zakładane zostają stropy nad segmentami B i C oraz dachy. Trwa wykopywanie fundamentów pod dzwonnicą, stawianie ściany zachodniej kościoła, rozszałowanie stropu i prace zabezpieczające pod ziemią.
Latem 1984 rozpoczyna się kolejny rok budowy świątyni: betonowanie poziomu chóru aż do schodów wejściowych oraz długotrwałe rusztowanie pod ramy dachu.
Parafia zaczyna swą działalność.
Dzięki wielkiej frekwencji parafian pracujących przy budowie zaczynają funkcjonować: zakrystia, kancelaria, biblioteka, sanitariaty oraz salki katechetyczne. 7 Października 1984 roku zostają poświęcone salki katechetyczne przez wikariusza Generalnego Ks. Biskupa Józefa Kurpasa.
30 października 1984 roku kończą się prace rozszałowaniem dachu. Później trwa jeszcze stawianie ściany szczytowej zachodniej kościoła, murowanie wschodniej ściany, tynkowanie, krycie dachu kościoła, nakrywanie go deskami potem papą.
20 grudnia 1984 roku zamontowano duży krzyż metalowy na szczycie dachu kościoła.
Budowa dzwonnicy.
W kwietniu 1985 roku rozpoczęto stawianie dzwonnicy. Trzeba jednak pomyśleć o dzwonach - zostają wykonane 3 dzwony: najmniejszy "Zygmunt", średni "Barbara" i największy "Dobry Pasterz". Rozpoczyna się teraz zakładanie okien górnych w kościele. Wstawiono drzwi. Trwają prace z zakresu małej architektury. Trwa zakładanie posadzki z łomu marmurowego, betonowanie posadzek w pomieszczeniach koło kościoła oraz prace wykończeniowe.
W lutym 1986 roku wznowiono prace na budowie. Artysta rzeźbiarz wykonuje już ołtarz dla świątyni z marmuru i brązu. Rzut ołtarza przedstawia ręce Chrystusa łamiącego Hostię.
Między marcem a majem 1986 roku trwają dalsze prace: zadaszenie dzwonnicy, malowanie korytarzy i klatek schodowych, zakładanie balustrad, przywieziono tabernakulum (na drzwiach płaskorzeźba - ręka Chrystusa).Zamontowano ołtarz.
10 czerwca 1986 zostaje zamontowany krzyż na dzwonnicy. Układane zostają posadzki w kościele i płyty na placu przed kościołem. Montowanie zostają okna w dzwonnicy.
Wmurowanie kamienia węgielnego.
7 grudnia 1986 roku przyjeżdża ksiądz Biskup - Senior Herbert Bednorz celem wmurowania kamienia węgielnego i aktu erekcyjnego, poświęcenia nowej zakrystii, kaplicy dla matek z małymi dziećmi.
W kwietniu 1987 roku trwają ostatnie prace przy oświetleniu kościoła, malowaniu stolarki, wstawianiu ławek, porządkowaniu budowy itp..
Poświęcenie kościoła.
12 kwietnia 1987 roku Niedziela Palmowa wielkim dniem parafii - poświęcenie i konsekracja świątyni. Popołudniem zgromadziły się przed kościołem wielkie rzesze wiernych. Nie tylko cały Niewiadom w komplecie, ale również wielu ludzi z sąsiednich, a nawet dalszych parafii przybyło, aby cieszyć się. Czekając na Ks. Biskupa Ordynariusza Damiana Zimonia odmawiano Różaniec Św.. na przyjazd Ks. Biskupa rozkołysał się jak dotąd jedyny jeszcze niewielki dzwon. Na progu kościoła Ks. Biskupa powitały niewiadomskie kobiety chlebem i solą, zaś mistrz budowy - p. Leopold Kołodziej wręczył Ks. Biskupowi klucze kościoła. W czasie Mszy św., którą koncelebrował Ks. Biskup Ordynariusz Damian Zimoń, Ks. Dziekan Gerard Wengierek i Ks. Proboszcz Władysław Kolorz budowniczy kościoła włożono w ołtarz relikwie św. Inocentego i Placyda.
Parafia Miłosierdzia
Bożego w Rybniku- Niewiadomiu należy do dekanatu niedobczyckiego w
archidiecezji katowickiej. Została utworzona 19 stycznia 1986 roku.
Budowniczym kościoła jest ks. Franciszek Otremba, pierwszy proboszcz
parafii. Następcą ks. Otremby został ks. Stanisław Kołodziej (proboszcz
parafii w latach 2003-2007 - obecnie proboszcz w Niedobczycach). Od 2007
roku proboszczem jest ks. Grzegorz Lech. Kościół poświęcił abp Damian
Zimoń w 1994 roku.
Historia parafii
rozpoczyna się właściwie w momencie, kiedy jeszcze nikt nie planował jej
powstania. W 1982 roku mieszkańcy Niewiadomia uzyskali pozwolenie na
budowę domu katechetycznego według projektu inż. Adama Lisika. Prace nad
budową były gorliwie wspierane, przez ówczesnego proboszcza - księdza
Huberta Wieczorke. (teren ten należał wtedy do parafii NSPJ w
Niedobczycach). W trakcie budowy zrodziła się myśl o tym, aby część
obiektu wykorzystać, jako kaplicę, gdyż do parafialnego kościoła było
daleko. Władze PRL zorientowały się w tych działaniach dopiero wtedy, gdy
3 września 1984 roku biskup Herbert Bednorz poświęcił budynek, a ks.
Franciszka Otrembę ogłosił administratorem - w istocie proboszczem
administratorem. Rozpoczęła się inwigilacja, wezwania na komendę,
wyznaczono eksperta, który nakazał zmiany: ściągi dachu, zasypanie piwnic.
Na szczęście okazało się, że budynek nie przekracza dozwolonych 600 m2, a
piwnice zostały uratowane. W tym czasie ks. Franciszek mieszkał na
probostwie w Niedobczycach, a do niewiadomskiej kaplicy przyjeżdżał
celebrować Eucharystię (2 w niedzielę, 1 w dni powszechne) Parafię
erygowano 19 stycznia 1986 roku. Jako pierwsza w diecezji otrzymała
wezwanie Miłosierdzia Bożego. Obraz Jezusa Miłosiernego przywieziono z
samych Łagiewnik. Wystrój wnętrza zaprojektował Stanisław Konarzewski, a
wykonały Maria Konarzewska z córką.
Kościół został wybudowany przez parafian - dzięki ich pracy i darom
materialnym. Nie została na ten cel przeprowadzona żadna, poza parafialna
kolekta. Najbardziej zasłużeni to:
Alojzy Kramarz i Rufin Stołtny - nadzorowali budowę
Henryk Kudla - wybudował ołtarz
Józef Łatka - wstawił drzwi i okna
Lucjan Siedlaczek - zamontował ogrzewanie
14 kwietnia 1985 roku przeżywano pierwszy odpust, a 12 maja uroczystość
Pierwszej Komunii Świętej. W kwietniu 1986 roku powołano Parafialną Radę
Duszpasterską. W tym samym roku wybetonowano chodniki i rozpoczęto prace
związane z zakładaniem sufitu. We wrześniu 1987 parafia przeżywał swoja
pierwszą wizytację biskupią, a w listopadzie tegoż roku peregrynację
obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, który nawiedził Niewiadom ponownie,
dziesięć lat później. W czerwcu 1988 po raz pierwszy ulicami parafii
przeszła procesja Bożego Ciała. W roku 1990 kościół został otynkowany i
pomalowany, a w 1999, za zgodą prezydenta Rybnika, oświetlono go dwoma
lampami. W roku 2000 parafia otrzymała relikwie św. Faustyny. Ostatecznie
w 2002 roku wybudowano także dzwonnicę, w której umieszczono zdobyte rok
wcześniej trzy dzwony, mające piękne imiona Wiara, Nadzieja i Miłość.
3 czerwca 2003 roku nowym proboszczem parafii został ks. Stanisław
Kołodziej urodzony 28 kwietnia 1960 roku w Mikołowie. Święcenia kapłańskie
otrzymał w 1987 roku, a jako wikary pracował w rybnickich parafiach: św.
Jadwigi i św. Teresy, pełnił również posługę kapelana w Wojewódzkim
Szpitalu Specjalistycznym. Nowy proboszcz starał się integrować parafian
poprzez liczne spotkania, dzięki niemu zorganizowano również w 2004 roku
pierwszy festyn, który stał się tradycją parafii. W lipcu 2007 roku ks.
Stanisław został proboszczem parafii w pobliskich Niedobczycach a parafię
niewiadomską, objął ks. Grzegorz Lech.
Kilka informacji na
temat parafii:
Parafia liczy 971 mieszkańców, w tym katolików - ok.960)
Ulice wchodzące w skład parafii:
Batorego, Kazimierza Wielkiego, Kwiotka, Letnia, Raciborska (część),
Racławicka (część), Roweckiego - Grota, Zamenhofa (część), Zygmunta
Starego
Odpust
Niedziela po Wielkanocy (Niedziela Miłosierdzia Bożego)
Pochodzący z parafii
Ks. Bogusław Kudla MSF 1988
Proboszczowie
Ks. Franciszek Otremba (1984 - 1986 rektor) 1986 - 2003
Ks. Stanisław Kołodziej 2003 - 2007
Parafia pw. Chrystua Króla w Rybniku Golejowie - katolicka parafia w dekanacie golejowskim, istniejąca od 28 maja 1957 roku.
Parafia św. Barbary w Boguszowicach Osiedlu - jedna z parafii należących do archidiecezji katowickiej. Została erygowana 25 lipca 1978 roku. Kościół parafialny poświęcił abp Damian Zimoń w 2000 roku.
Parafia pw. św. Jana
Nepomucena w Rybniku Chwałęcicach - katolicka parafia w dekanacie
golejowskim, istniejąca od 20 marca 1977 roku. Kościół poświęcił abp
Damian Zimoń w 1998 roku.
Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rybniku-Niedobczycach
Parafia Niedobczyce erygowana została dekretem ks. Admnistratora Augusta Hlonda z 29 lipca
1925 roku. Przedtem stanowiła część parafii rybnickiej. Początkowo do
Niedobczyc dojeżdżali księża z Rybnika i odprawiali nabożeństwa w
niedziele i w święta w cechowni kopalni. Ale już w 1913 roku zawiązano
komitet budowy kościoła. Jednak te pierwsze kroki musiały być zaniechane
na skutek wybuchu wojny. Dopiero w roku 1920 przystąpiono po
pertraktacjach z wikariatem wrocławskim do budowy kościoła. Kamień
węgielny został poświęcony we wrześniu 1921 roku, a jeszcze przed zimą
kościół otrzymał dach i sklepienie. Kościół został zaprojektowany przez
architekta z Wrocławia - Schlichta. Kronika parafialna prowadzona jest od
1948.
Z dzielnicy Niedobczyce
pochodzi kilka znanych i ważnych osobistości. W tutejszej parafii urodził
się i wychował aktualny arcybiskup Damian Zimoń.
Od 1966 roku w parafii niedobczyckiej przebywają Siostry Służebniczki NMP Niepokalanie Poczętej. Siostry pracują przy parafii, w zakrystii, katechizują, prowadzą grupę Dzieci Maryi oraz zajmują się posługą charytatywną. Parafia wydaje gazetkę parafialna pt. "Serce".
23 listopada 1997, w Uroczystość Chrystusa Króla, został wydany dekret abpa Damiana Zimonia, w sprawie dostosowania struktur kościelnych na terenie archidiecezji katowickiej do zachodzących w naszym regionie zmian administracyjnych, urbanistycznych i demograficznych. Między innymi powstał dekanat Niedobczyce. Dekret wszedł w życie 1 stycznia 1998.
Duszpasterze
W parafii pracuje Proboszcz ks. Stanisław Kołodziej, Proboszcz Senior ks. Hubert Wieczorke i dwóch wikarych, księża: Grzegorz Hawel i Adam Kiedrzyn.
Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus - parafia rzymskokatolicka w Chwałowicach, w dekanacie Rybnik w archidiecezji katowickiej.
Historia
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1305 r. Pierwotnie obszar parafii należał do parafii rybnickiej, a w 1899 r. został przyłączony do Jankowic Rybnickich. Pod koniec XIX wieku, dzięki wybudowanej kopalni zaczęła szybko wzrastać liczba ludności. Nabożeństwa odprawiano w kopalnianej cechowni, a następnie w powiększonej kaplicy. Parafia została erygowana 1 sierpnia 1925 r. Obecny kościół św. Teresy od Dzieciątka Jezus wzniesiono w latach 1926-1928 wg projektu wykonanego w Przedsiębiorstwie Budowlanym J. Rossola z Rybnika. Poświęcenia dokonał ks. infułat Wilhelm Kasperlik 7 października 1928 r. Współczesny wystrój wnętrza przeprowadzony w l. 1964-1965 jest autorstwa rzeźbiarza Zygmunta Brachmańskiego.
Parafia dziś
Na terenie parafii znajduje się wybudowana w 1895 r. kaplica Matki Bożej Różańcowej, która w 1964 r. została przejęta przez Kościół Polskokatolicki. w 1992 roku wróciła ona do parafii macierzystej. W 1991 roku parafia wybudowała Dom Parafialny, a w 1996 - kaplicę pogrzebową. Arcybiskup Damian Zimoń ustanowił kościół parafialny w Chwałowicach - sanktuarium św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Proboszczowie
ks. Paweł Wycisło (1925-1926)
ks. Jan Śliwka (1926-1939)
Ks. Engelbert Październy (substytut 1941-1950, administrator 1950-1959)
Ks. Henryk Rothkegel (1959-1976)
Ks. Antoni Bartoszek (1977-1988)
ks. Teodor Suchoń (od 1988)
Kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Wawrzyńca
Kościół z 1717 roku.
Obiekt zbudowany jest na rzucie krzyża greckiego, z okazałą wieżą słupową
od strony chóru i dwoma dobudówkami pełniącymi funkcję zakrystii i
kruchty.
We wnętrzu kościoła na szczególną uwagę zasługuje niezwykle cenny obraz
Michała Willmana z końca XVII wieku, przedstawiający męczeństwo św.
Wawrzyńca.
Historia
Jak podają źródła na
temat Boguszowic, była to miejscowość związana głównie z mieszczącą się
tam parafią. Jej historia sięga według najstarszych źródeł XIII wieku.
Boguszowicka parafia administracyjnie należała do archidiakonatu
opolskiego diecezji wrocławskiej oraz do archiprezbiteratu żorskiego .
Wzmianki o parafii pojawiają się już w spisie świętopierza z 1355 roku
oraz w sprawozdaniach wizytacyjnych biskupów wrocławskich. W XV wieku swym
zasiegiem obejmowała Boguszowice, Gotartowice, Rój, Rogoźną, Folwarki,
Ligotę, Kłokocin, Rowień i Brodek oraz dwie wsie, które przestały istnieć
już około 1300 roku – Nietyslawice i Bobrownik. W latach 20. XX wieku
doszło do wyodrębnienia z boguszowickiej parafii Rogoźnej i Folwarków.
Kolejne podziały miały miejsce w połowie XX wieku. Z inicjatywy ówczesnego
proboszcza boguszowickiego powstały nowe parafie – kolejno w Roju, Rowniu,
na terenie powstałego koło Boguszowic osiedla oraz w Ligockiej Kuźni. W
roku 1979 ze względu na liczbę nowych parafii dekanatu rybnickiego i
żorskiego, utworzono dekanat Boguszowicki.
Parafia
Jej pierwsze wezwanie
to św. Wawrzyniec, domniemywa się, że związane jest to z osobą biskupa
wrocławskiego Wawrzyńca – pełniącego urząd w tym okresie. Sprawozdania
wizytacyjne biskupów wrocławskich donoszą, że właściwie od samego jej
założenia należała ona do cystersów w Rudach. Tak też opat z Rud posiadał
prawo do dochodów parafii i do mianowania proboszcza, którym zostawał
zwykle cysters. Dzięki wpływom cysterskim okres reformacji nie wpłynął
praktycznie wcale na kształt parafii, która zawsze pozostawała katolicka.
Na początku XIX wieku dobra zakonu cysterskiego w Rudach przejął książę
raciborski, stając się też przez to patronem kościoła boguszowickiego.
Miało to miejsce podczas sekularyzacji tego zakonu w 1810 roku. Wezwanie
parafii zmieniło się na obecne, czyli Najświętszego Serca Pana Jezusa wraz
z powstaniem nowego kościoła pod tym samym wezwaniem w 1935 roku.
Kościoły
Brakuje właściwie
informacji na temat pierwszego kościoła w Boguszowicach , jego kształtu
można się domyślić na podstawie danych z sprawozdań wizytacyjnych z XVII
wieku. Kościół ten pod wezwaniem św. Wawrzyńca, poświęcony był dodatkowo
św. Marcinowi. Stał na wzgórzu w centralnej części Boguszowic. Świątynie
tą grożącą zawaleniem w 1717 roku zastąpił nowy również drewniany kościół
pod tym samym wezwaniem. Świątynia ta na początku XX wieku okazałą się za
mała, co skłoniło parafian do budowy nowego kościoła, przy czym drewniana
budowla z rangą kościoła zabytkowego na terenie parafii stała do 1975
roku, kiedy to została przeniesiona do Ligockiej Kuźni. Budowa nowej
świątyni zlokalizowana była wtedy jeszcze na skraju wsi. Rozpoczęto ją w
1929 roku. W roku 1935 nowa murowana świątynia była zdatna do użytku, w
tym też roku została poświęcona. Konsekrowana została podczas wizytacji w
1960 roku.
Proboszczowie
1909 – 1922 – ks. Józef Janitzek
1922 – 1927 – ks. Józef Kulig
1927 – 1942 – ks. Karol Długaj
1942 – 1990 – ks. protonot. apostolski Edward Tobola
1990 – 1991 – ks. Stefan Sprot
1991 – 2003 – ks. Stanisław Gańczorz
2003 – ks. Krzysztof Błotko, nadal
Historia parafii
Lata 70-dziesiąte ubiegłego wieku to nagły rozwój górnictwa na terenie Ziemi Rybnickiej. Proces ten zaowocował silnym rozwojem budownictwa mieszkalnego i sprowadzaniem z całej Polski nowych rąk do pracy w kopalniach naszego regionu. Na terenie zielonej dzielnicy Maroko w Rybniku wybudowano w szybkim tempie osiedle na 20 tys. mieszkańców. Pierwsze bloki zasiedlono pod koniec lat 70-dziesiątych. Zgodnie z wytycznymi rządzącej partii komunistycznej nie pomyślano o potrzebach religijnych mieszkańców. Ks. Biskup Ordynariusz Herbert Bednorz od początku starał się o pozwolenie na budowę świątyni dla nowego osiedla. Po jego otrzymaniu w 1980 roku ks. Henryk JOŚKO został mianowany wikariuszem w parafii Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku z poleceniem budowy kościoła na osiedlu "Nowiny" oraz zorganizowania tam nowej placówki duszpasterskiej. Odrębne duszpasterstwo prowadzono tu od stycznia 1981. Katechizacja odbywała się w przygotowanych salkach w blokach mieszkalnych. Mszę św. sprawowano pod zadaszeniem na poświęconym placu.
Parafia została
erygowana 17.01.1982 z terytorium należącego dotąd do parafii św. Józefa w
Rybniku. Po erygowaniu na osiedlu "Nowiny" nowej parafii św. Jadwigi
Śląskiej ks. Jośko Henryk został mianowany jej pierwszym proboszczem w
dniu 5 lutego 1982 roku. W miejscu tymczasowej kaplicy św. Jadwigi
Śląskiej wiosną 1982 rozpoczęto budowę kościoła parafialnego, który
zaprojektował inż. Marian Skałkowski. Poświęcenia kościoła dokonał 7 X
1985 biskup katowicki dr Damian ZIMOŃ.
27 maja 1986 roku biskup ordynariusz Damian Zimoń poświęcił trzy dzwony. Jeden z dzwonów ufundowany został przez górników naszej parafii, którzy w dniu swego święta złożyli na ten cel ofiary. Pozostałe dwa dzwony otrzymaliśmy z Bredy w Holandii dzięki staraniom siostry Józefiny wielkiej dobrodziejki naszej parafii. Dzwony otrzymały imiona św. Jadwigi, św. Barbary i św. Józefa. Na największym z nich jest wyryta dewiza: "Bonus sum et oves voco omnes in hoc sacro loco "co znaczy: "dobry jestem i owce wołam wszystkie do tego świętego miejsca"
W dniu 10 IX 1987. Ks. Henryk Jośko, proboszcz parafii św. Jadwigi w piśmie do Prezydenta Miasta Rybnika wyraził gotowość wybudowania przez parafię przedszkola dla niepełnosprawnych i przekazania gotowego i wyposażonego budynku na własność miasta. Prace budowlane rozpoczęto 15 VI 1988. Poświęcenia nowo zbudowanego ,,Ośrodka Rehabilitacji dla Dzieci Niepełnosprawnych Ruchowo i Umysłowo'' dokonał 1 IX 1990 biskup katowicki dr Damian ZIMOŃ. W tym też dniu oddano Ośrodek miastu. W wydanym ,,Testimonium'' Biskup Katowicki napisał m.in.: ,,Na powstanie tego "Ośrodka" złożyły się ofiary z zakładów pracy, a także "wdowi grosz", złożony z woli tworzenia dobra przez tych, którzy nieraz sami potrzebują pomocy. Wyposażenie zaś "Ośrodka", to w większości wynik współdziałania Caritas Freiburg z Komisją Charytatywną Episkopatu Polski''.
16.10.1995 r. nasza
wspólnota parafialna przeżywała doniosłą uroczystość. W tym dniu
Metropolita katowicki Arcybiskup Damian Zimoń konsekrował naszą świątynię.
Podczas mszy św. arcybiskup najpierw poświęcił ołtarz, namaszczając jego
nogi olejem Krzyżma św. Następnie wmurowano do ołtarza relikwie św. Optata,
(Biskup Mileve w Numidii na terenie dzisiejszego Algieru. Zmarł ok. roku
400) nawiązując tym samym do pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy to
Eucharystia sprawowana była na grobach męczenników. " Ołtarz to
najważniejsze miejsce w Kościele, jest symbolem tego, co jest fundamentem
życia. Człowiek ma w sobie bardzo wiele tęsknoty za wartościami stałymi.
Chrystus wczoraj i dziś jest ten sam na wieki, zaś ołtarz jest właśnie
obrazem tego, co w życiu stałe, trwałe i niezmienne, jest miejscem, gdzie
realizują się wartości odwieczne, gdzie głosi się słowo Boże" -powiedział
Metropolita Katowicki w wygłoszonej homilii. Oprócz ołtarza, namaszczono
olejem Krzyżma, także dwanaście wyrytych w ścianach krzyży symbolizujących
dwunastu Apostołów - filarów Kościoła. Oby ta nasza świątynia "była zawsze
miejscem spotkania człowieka z Bogiem, miejscem wielkiej modlitwy" jak
powiedział ksiądz proboszcz na zakończenie mszy świętej.
Ks. Henryk Jośko został mianowany dziekanem dekanatu Rybnik-Centrum na 6 lat 8.08.1990 roku i wybrany na kolejną kadencję w 1996 roku. W uznaniu zasług otrzymał nominację w kwietniu 1995 roku na Honorowego Kanonika Kapituły Metropolitalnej w Katowicach. Ks. Kanonik Henryk Jośko zmarł 7 lutego 1997 roku w Rybniku. Odszedł do wieczności w 50 roku życia i w 25 roku kapłaństwa. Został pochowany 11 lutego 1997 roku przy kościele pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku. Liturgii pogrzebowej przewodniczył Metropolita Katowicki Ksiądz Arcybiskup Damian Zimoń.
Drugim proboszczem w historii parafii został zamianowany dekretem Ks. Arcybiskupa Damiana Zimonia z dniem 22 lutego 1997 r. Ks. Franciszek SKÓRKIEWICZ dziekan dekanatu siemianowickiego i proboszcz parafii św. Antoniego Padewskiego w Siemianowicach Śl.. Dnia 8 września 1997 r. przeżywaliśmy Peregrynację Matki Bożej w Obrazie Jasnogórskim. W czasie powitania Ks. Proboszcz kreśląc program pracy wypowiedział następujące słowa: "Matko Ukochana minął czas budowy naszego parafialnego kościoła. Przed nami etap upiększania i czas budowy królestwa Twego Boskiego Syna Jezusa Chrystusa w naszych sercach".
Z ważniejszych prac gospodarczych kontynuujących dzieło pierwszego proboszcza to: ufundowanie organ elektronicznych-49 głosowych w 1998 roku, malowanie kościoła i wymiana okien na aluminiowe w szczycie w 2000 roku, wyłożenie całego obejścia kościoła kostką w latach 2000 i 2001, urządzanie dolnego kościoła od 2001 roku oraz wymiana dachu kościoła w 2003 roku. Ufundowanie 2 obrazów: "Miłosierdzia Bożego" i "św.Jadwigi, Królowej w 2005. Następnie w 2007 r. wyłożenie marmurem włoskim poziomych płaszczyzn w prezbiterium i montaż balustrad ze stali nierdzewnej. Rok 2008 to drugie malowanie kościoła górnego i dolnego w kolorach pastelowych przez firmę p.Tadeusza Krysiaka z Nakła Śl. i wymiana okien w fasadzie kościoła na aluminiowe, 3 z nich są uchylne oraz odnowienie elewacji fasady-prace te wykonała firma p. Bogusława Jarzyny z Rybnika. Zakup organ do dolnego kościoła-firmy "Alhorn". Ufundowanie obrazu MBNP 18.10.2008 namalowanego przez rybnickiego artystę plastyka p.Krzysztofa Dublewskiego i poświęcenie 22.10.2008 przez Bpa Gerarda Bernackiego.
Z duchowej budowy to: Misje Parafialne od 1 do 8 kwietnia 2001 roku prowadzone przez oo.Misjonarzy św.Wincentego a Paulo oraz wprowadzenie w 1998 roku w każdy piątek Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Ks. Proboszcz Franciszek Skórkiewicz został zamianowany dziekanem dekanatu Rybnik 18.01.1998 roku oraz ponownie wybrany na drugą kadencję i zatwierdzony przez Ks.Arcybiskupa 14.10.2003 r. W Wielki Czwartek 20 kwietnia 2000 r. Ks. Proboszcz otrzymał nominację papieską na Kapelana Jego Świątobliwości, czyli prałata.
Księgi metrykalne: chrztów od 1981, małżeństw od 1981, zmarłych od 1982
Kronika parafialna: od 1997
Ulice należące do parafii: 9 Maja, Bohaterów Westerplatte, Broniewskiego, Brzozowa, Budowlanych, Bukowa, Chabrowa, Daleka, Dąbrówki, Energetyków, Floriańska, Gajowa, Generała Bema, Generała Janke-Waltera, Generała Pułaskiego, Głucha, Graniczna, Grunwaldzka, Hibnera od 7 i od 8, Kardynała Kominka, Kawalca, Księdza Ściegiennego, Mahoniowa, Mieszka I, Moniuszki, Obrońców Rybnika, Orzepowicka, Osiedle Krakusa, Pilarczyka, Piownik, Platanowa, Popiela, Raciborska od 86, Stalmacha, Świętego Józefa, Topolowa, Tuwima, Wandy, Wawelska, Wieczorka, Wierzbowa, Winklera, Wyspiańskiego, Zawiszy Czarnego, Zebrzydowicka 19-149 i 24-128b, Zielona, Żołędziowa, Żytnia.
Liczba mieszkańców (stan rzeczywisty) : 21.200, katolików -21.040
Odpust: niedziela po 15 października
Wieczna adoracja: 17.VIII
Księża pochodzący z
parafii:
o.Dymitr ŻEGLIN OFM 1988, o.Radomir BUCHCIK OFM 1993, ks.Grzegorz WITA
1994, ks.Eugeniusz ZINKOWSKI 1999, ks.Mariusz KASPAR 2000, Ks.Krzysztof
WIECZOREK 2005, Ks.Łukasz MICHOŃ 2006, Ks.Marcin GAJDA 2006, Ks.Łukasz
KOTYŃSKI 2007, Ks.Arkadiusz RZĄSA 2007, Ks.Michał ŁATUSZYŃSKI 2008,
Ks.Adrian BUCZKOWSKI 2009
Copyright by Parafia św. Jadwigi w Rybniku
Kaplice, które istniały lub istnieją na terenie miasta:
Kaplica św. Zbawiciela Sanctissimi Salvatoris - Zbudowana przez Norbertanki na terenie zamku rybnickiego w XII wieku.
Kaplica św. Urbana na "Górce rybnickiej" od XV (?) . Na pamiątkę po zwycięskiej bitwie z husytami.
Kaplica św. Jana Chrzciciela. Powstała ok.1650 ufundowana przez Ferdynanda Leopolda Oppersdorfa pana na Rybniku przy szpitalu dla kobiet na ulicy Rudzkiej. Była to kaplica drewniana 4,5 x 15 m z małą dzwonnicą. Została rozebrana w 1796 r.
Kaplica św. Katarzyny ze Sieny. Powstała ok. 1660 - prywatna kaplica na zamku rybnickim Jana Bernarda Prażmy - pana na Rybniku. Była drewniana 3,5 x 3,5 m. Rozebrano ją w 1809 r.
Kaplica św. Jana Nepomucena na rynku. Powstała w latach1758 - 1823. Była to kaplica dla radnych dołączona do ratusza. Znajdowała się tu drewniana figurka św. Jana.
Kaplica św. Antoniego. Stała na zbiegu ulic Żorskiej i Mikołowskiej (1823 - 1907).„Zanim wybudowano ‘Nowy Kościół’ figurka św. Antoniego znajdowała się w małej kaplicy mniej więcej tam, gdzie obecnie biegną wielkie schody do kościoła. Figurka ta jest naprawdę cudowna! Ja i wiele innych osób wymodliło sobie przed nią wiele łask. Zbierający się tutaj liczni ludzie, wśród nich i ja, modlili się, by znalazł się ktoś, kto by zbudował na wzgórzu przy skrzyżowaniu ul. Mikołowskiej z Żorską wielki kościół św. Antoniemu w podzięce za otrzymane za Jego wstawiennictwem od Pana Boga łaski.”
Kaplica przy szpitalu św. Juliusza. Została wzniesiona w 1894 r.
Kaplica przy szpitalu na ulicy Rudzkiej.
Kaplica - kostnica przy szpitalu Juliusz (park sztywnych).
Kaplica w szpitalu dla psychicznie i nerwowo chorych.
Parafia pw. św. Brata Alberta w Rybniku-Kamieniu
Powstanie parafii
Parafia w Kamieniu
jest bardzo młoda, ma zaledwie 15 lat. Powstała po odłączeniu od parafii
macierzystej w sąsiednich Książenicach. 16 października 1989 r. ksiądz
arcybiskup Damian Zimoń erygował Kamień parafią tymczasową pod wezwaniem
świętego Brata Alberta. Jednocześnie administratorem parafii został ksiądz
Jerzy Korduła. 1 listopada 1989 r. ksiądz biskup Gerard Bernacki
uroczyście poświęcił nowy ołtarz w kaplicy oraz obraz patrona, św. Brata
Alberta.
Budowa kościoła
Kaplica mieszcząca
się w domie katechetycznym była niewielka, tak więc misją księdza od
początku była budowa nowej świątyni. Już w styczniu 1990 r. zaczęto
kupować materiały budowlane na przyszły kościół. Opracowanie projektu
przyszłego kościoła i probostwa zlecono mgr inż. Antoniemu Czernowowi z
Tychów. 23 kwietnia 1990 r. Komisja ds. Architektury i Sztuki Sakralnej
zatwierdziła projekt. W tym samym miesiącu Urząd Miasta w Rybniku
zatwierdził plan realizacyjny budowy, a 9 lipca wydał pozwolenie na
budowę.
Poświęcenia terenu pod budowę kościoła dokonał ksiądz biskup Gerard
Bernacki. On też, wraz z księdzem Jerzym, dokonał symbolicznego
"pierwszego sztychu".
Prace budowlane rozpoczęto 26 lipca 1990 r. W pierwszym roku zaplanowano doprowadzenie obiektu do stanu zerowego. Prace wykonywali miejscowi murarze pod kierunkiem pana Henryka Piechy. W połowie października pierwszy etap prac budowlanych został zakończony. W roku 1991 wyciągnięto mury kościoła i probostwa.
W międzyczasie ksiądz arcybiskup Damian Zimoń 1 lipca 1991 r. ustanowił Kamień jako parafię samodzielną pw. św. Brata Alberta. Od tej pory parafia posiada osobowość prawną.
Rok 1992 to dalsze intensywne prace przy budowie kościoła. Przybytek został w całości zadaszony, zamontowano też okna. We wrześniu zostały zakończone prace nad montowaniem wieży. W roku 1993 przeprowadzone zostały zewnętrzne prace tynkarskie. Na sufit kościoła przybito też boazerię.
19 października 1993 r. po uroczystej mszy św. koncelebrowanej, której przewodniczył ks. biskup Gerard Bernacki, został wmurowany w filar kościoła kamień węgielny, poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Rzymie
W następnym roku,
15 marca, odbyła się uroczystość poświęcenia dzwonów. Mają one następujące
imiona:
- największy - ku czci św. Józefa
- średni - ku czci świętych męczenników Jana i Pawła (patronów Kamienia)
- najmniejszy - ku czci świętej Barbary i świętego Floriana
Poświęcenie kościoła
Po czterech latach budowy, nadeszła chwila poświęcenia kościoła. Konsekracji świątyni dokonał ksiądz arcybiskup Damian Zimoń 3 września 1994 r. W uroczystości uczestniczyło ponad 40 księży i 4 tysiące wiernych.
Peregrynacja
W dniach 14-15 września 1997 r. odbyła się w parafii peregrynacja kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Uroczyste przyjęcie Królowej Polski odbyło się we wspaniałej oprawie i przy licznym udziale parafian. Obraz niesiony był do kościoła przez delegacje różnych stanów: strażaków, matki, młodzież, nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii oraz ojców, którzy ustawili obraz na wyeksponowanym tronie.
Kaplica przedpogrzebowa
W 2000 roku oddano do użytku kaplicę przedpogrzebową. Wybudowano ją tuż przy domie katechetycznym i połaczono ją z nim przewiązką, aby tworzyły jedną bryłę architektoniczną. W środku znajdują się 3 komory - pomieszczenia na sarkofagi oraz sala na gromadzenie się wiernych na modlitwy za zmarłego.
Organy
25 kwietnia 2006 roku ksiądz arcybiskup Damian Zimoń poświęcił organy piszczałkowe sprowadzone z niemieckiej parafii. Organy służą nie tylko uświetnieniu liturgii. W parafii odbyło się wiele koncertów organowych.
Parafia w liczbach
W latach 1990-2006, w kościele: udzielono 550 dzieciom chrztu, zawarto 235 małżeństw, odbyło się 446 pogrzebów.
Obecnie na terenie parafii mieszka około 2850 osób.
HISTORIA PROTESTANTYZMU I ADWENTYZMU W RYBNIKU
Wraz z Bytomiem i
Raciborzem, Rybnik stanowi trzon najstarszych miast na Górnym Śląsku które
prawa miejskie uzyskały najpóźniej w XIII w. chociaż grodami były już na
długo wcześniej.
Od końca XVI w.
nauki Marcina Lutra o odnowie i reformacji kościoła zaczęły się pojawiać
także we wszystkich miastach górnośląskich będących wówczas pod wpływem
kultury i języka niemieckiego. Prawdopodobnie od samego początku
protestantyzm miał swoich zwolenników także w Rybniku. Świadczyć o tym
mogą chociażby pojawiające się od I połowy XVI w. wśród mieszkańców miasta
nie używane wcześniej imiona biblijne, takie jak: Estera, Rebeka, Dawid,
Jeremiasz, Abraham czy Aaron nadawane przy chrzcie przez niektórych
rybniczan, a niespotykane wcześniej. Kronikarz Edward Anders stwierdził,
że w Rybniku istniał już wtedy zbór protestancki, którym kierował pastor
Kissowius. Jednak prawdziwym przełomem w rozwoju protestantyzmu na terenie
Rybnika było powstanie domu inwalidów wojennych pruskiej armii co miało
miejsce w 1788 r. W zdecydowanej większości byli oni wyznania
protestanckiego. To wydarzenie przyczyniło się do szybkiej budowy kościoła
ewangelickiego który istnieje do dzisiaj przy ul. Miejskiej. Spis ludności
z 1910 r. informuje, że w grupie 11656 rybniczan było: 1132 ewangelików
tj. około 10% wszystkich mieszkańców z których 1104 uważało się za Niemców
zaś 28 za Polaków.
Ruch adwentystyczny narodził się w połowie XIX wieku w protestanckiej
Ameryce. Głównymi ideami tego ruchu, który przekształcił się następnie w
ogólnoświatowy Kościół Adwentystów Dnia Siódmego było: głoszenie idei o
powrocie Chrystusa, jako kulminacyjnego wydarzenia przyszłości, uznanie
Pisma Świętego za jedyny autorytet w sprawach wiary oraz święcenie soboty
- siódmego dnia tygodnia zgodnie z Dekalogiem.
Kościół ten
zainicjował swoją działalność na ziemiach polskich w 1888 roku. Pierwsze
zbory (odpowiedniki parafii w kościele katolickim i ewangelickim) na
Śląsku zaczęły powstawać już na początku XX wieku. Na Ziemi Rybnickiej
pierwsze informacje o adwentystach pochodzą z pierwszych lat po I Wojnie
Światowej z miejscowości Osiny (obecnie dzielnica Żor). Dzięki pracy
misyjnej pastorów: Kunica i Kulesy na tym terenie chrzest przyjęło kilka
rodzin.
W 1920 roku zaistniał już w Rybniku zbór który zgromadzał się zapewne w
mieszkaniach różnych mieszkańców - członków wspólnoty. W latach 30. zborem
opiekował się mieszkający przy ul. Kościuszki (w budynku gdzie obecnie
mieści się siedziba Nadleśnictwa Rybnik) pastor Schöffer.
Chociaż zdarzały się przypadki prześladowania adwentystów to trzeba
przyznać, że w tym rejonie były to przypadki incydentalne. Być może na
Śląsku podobnie jak i na kresach Polski ludzie byli przyzwyczajeni do
pewnej inności gdyż tereny pogranicza zazwyczaj charakteryzują się
społecznością ze sporym odsetkiem zarówno mniejszości etnicznych jak i
religijnych, a ich mieszkańców cechuje większa tolerancja. Przed wojną
miasto Rybnik zamieszkiwane było zarówno przez Polaków jak i Niemców,
znajdowała się tu także spora diaspora żydowska. W czasie II wojny
światowej władze okupacyjne oficjalnie rozwiązały tutejszy zbór, chociaż
wyznawcy spotykali się na cotygodniowych sobotnich nabożeństwach
rozproszeni w malutkich grupach.
Po wojnie nastąpił spory wzrost liczby miasta, nastąpiły też spore ruchy
migracyjne ludności, część członków kościoła wyemigrowała. Mimo tych
faktów społeczność Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego sukcesywnie
wzrastała. Od lat 60. głównym miejscem sobotnich nabożeństw było
mieszkanie jednej z członkiń zboru w kamienicy przy ul. Sobieskiego. W tym
okresie pastorami opiekującymi się zborem w Rybniku oraz innymi zborami w
okolicy byli pastorzy Gajzler i Holeksa.
W latach 70. zbór
był już na tyle liczny, że spotykanie się w mieszkaniach stawało się coraz
bardziej utrudnione. Zaczęto poszukiwać jakiegoś lokalu lub budynku, który
można by adaptować na miejsce zgromadzeń. Dzięki pozytywnemu nastawieniu
ówczesnych władz miasta i zaangażowaniu wielu członków, a także
administracji naszej diecezji w Krakowie, udało się dokonać zamiany
mieszkania jednej ze zmarłych członkiń na parter budynku przy ul.
Wodzisławskiej 19a w dzielnicy Smolna. Miało to miejsce w 1978 roku. Rok
później budynek opuścili ostatni lokatorzy i cały przeszedł w użytkowanie
kościoła.
Budynek był w
kiepskim stanie technicznym wymagającym sporych nakładów finansowych aby
doprowadzić go do stanu użyteczności. Musiano dokonać też wielu przeróbek
wewnątrz tak aby można wygospodarować główne pomieszczenie nadające się na
nabożeństwa. Według ówczesnych planów rozwoju miasta większość budynków w
tej okolicy miała być w przyszłości wyburzona pod budownictwo
wielorodzinne, także nasz budynek. W tym przypadku jednak planów tych nie
zrealizowano, a kościół nasz znajduje się do dnia dzisiejszego w tym samym
miejscu, w spokojnej okolicy otoczony w przeważającej mierze budynkami
jednorodzinnymi.
Rok później 20.10.1979 dokonano przy udziale pastorów A. Olmy i E. Pieszki
z diecezji południowej KADS z Krakowa oficjalnego otwarcia nowego miejsca
zgromadzeń.
W latach 90. decyzją ówczesnych władz Rybnika, budynek przeszedł w
wieczyste użytkowanie naszego kościoła. Od roku 1979 do momentu przejścia
na emeryturę w 1997 r. pastorem był Emil Pollok, który poza zborem
rybnickim zajmował się także zborami w Jastrzębiu Zdroju i Żorach. W 2000
r. do Rybnika przyprowadził się pastor Edward Parma który poza opieką nad
miejscowym zborem od 2003 r. jest pastorem okręgowym całego okręgu
Śląsko-Opolskiego (obejmującego 18 zborów).
Obecnie do rybnickiego Kościoła należy ponad 50 członków ochrzczonych oraz
ich dzieci. Mieszkają oni w Rybniku i okolicach.
Poza naszą społecznością w Rybniku swoją siedzibę ma wiele innych
denominacji o tradycji protestanckiej a są to m.in.: ewangelicy,
zielonoświątkowcy, wolni chrześcijanie, wyznawcy kościoła chrystusowego,
epifaniści czy świadkowie Jehowy.
Parafia Ewangelicko-Augsburska w Rybniku – parafia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, diecezji katowickiej.
Historia
Początki ewangelicyzmu na ziemi rybnickiej sięgają czasów Reformacji. Po początkowym rozkwicie nastała jednak kontrreformacja, i w 1629 r. ostatni ewangelicki duchowny, ks. Kissovius został zmuszony do opuszczenia Rybnika. Legalna działalność Kościoła stała się możliwa dopiero po 1742 roku, gdy Śląsk przeszedł we władanie pruskie. Liczba ewangelików w Rybniku i okolicach zaczęła znowu wzrastać w drugiej połowie XVIII w.
Król pruski Fryderyk
Wielki zobowiązał swego następcę Fryderyka Wilhelma do otoczenia opieką
licznych inwalidów wojennych, którzy zostali ranni podczas wojen śląskich.
Na mocy decyzji Fryderyka Wilhelma rybnicki zamek został przeznaczony na
dom dla inwalidów wojennych i ich rodzin. Autorem przebudowy obiektu był
Franz Ilgner. W zespole gospodarczym rybnickiego zamku znajdowała się
nieczynna drewniana sieciarnia, wcześniej wykorzystywana do przechowywania
i suszenia sieci rybackich. Obiekt ten został przez Ilgnera w 1791 r.
przebudowany i przeznaczony na potrzeby rybnickich ewangelików, którzy już
wcześniej, od 1788 r. zaczęli odprawiać w Rybniku nabożeństwa. Pierwszą
grupę zborowników tworzyli nieliczni ewangeliccy mieszkańcy miasta i
okolic, urzędnicy, a przede wszystkim inwalidzi wojenni i ich rodziny.
W 1796 r. ów pierwszy, drewniany kościół uległ spaleniu. Szybko jednak został odbudowany i odnowiony. Z niewielkimi przeróbkami służył następnie rybnickim ewangelikom aż do 1853 r. Jednak w tymże roku drugi pożar spowodował takie zniszczenia, że już nie było możliwości odbudowy i postanowiono wybudować w jego miejsce nowy kościół. Wówczas powstała istniejąca do dziś murowana, otynkowana świątynia.
Strop kościoła jest drewniany, okna półkoliste, ołtarz ambonowy, empory wsparte na czworobokowych filarach. Klasycystyczny wystrój pochodzi jeszcze z czasów budowy kościoła. W ołtarzu obecnie znajduje się kopia obrazu Bernarda Plockhorsta "Chrystus i syn marnotrawny", wykonana w drugiej połowie XIX wieku. Neoromańska wieża został dobudowana do budynku kościoła w 1875 r. W związku ze swym przeznaczeniem rybnicki kościół zwany był "Kościołem Inwalidów" lub - w związku z osobą fundatora - kościołem Fryderyka Wilhelma.
Początkowo rybniccy ewangelicy administracyjnie związani byli z parafią w Żorach. Usamodzielnienie parafii nastąpiło po wybudowaniu nowego kościoła, czyli w 1853 r.
Podczas ostatniej wojny, w styczniu 1945 r. na rozkaz komendy wojskowej ks. Christian Schwencker – ostatni przedwojenny duchowny, musiał opuścić Rybnik. Wkrótce po zakończeniu działań wojennych opiekę nad parafią przejął ks. radca Edward Romański, później długoletni radca Konsystorza, a także autor poezji ewangelickiej. Służył on w Rybniku przez prawie 40 lat. Po nim przez trzy lata w Rybniku pracował ks. Piotr Mendroch, a później przez półtora roku ks. Waldemar Szajthauer. Od lutego 1989 r. proboszczem parafii był ks. ppłk Zbigniew Kowalczyk. Po jego przejściu w 2002 r. do służby w duszpasterstwie wojskowym, proboszczem parafii został ks. Mirosław Sikora.
Parafia św. Józefa - O.O. Franciszkanie
W roku 1922 Zakon
Franciszkanów wykupił posiadłości - zabudowania gospodarcze i dom
mieszkalny pomiędzy ulicami Gen. J. Hallera i Wodzisławską oraz grunty
orne przy ulicy Suchej (obecnie ul. Grunwaldzka), od p. Huberta Uherka,
rozpoczynając tym samym swoja działalność duszpasterską w Rybniku.
Niezwłocznie przystosowano jeden z pokoi budynku mieszkalnego, stojącego
gdzie obecnie znajduje się skwer i figura św. Józefa na placu kościelnym,
na kaplicę, w której odprawiano nabożeństwa.
Pierwszym gwardianem na Smolnej był w tym czasie o. Kolumban Sobota OFM. Z
początkiem 1924 roku zakończono przebudowę murowanej stodoły z 1872 roku,
znajdującej się w obrębie dawnych zabudowań gospodarczych p. Ucherka, na
kościół. Za gwardiana o. Józefa Rogosza OFM nastąpiło poświęcenie kościoła
i nadanie św. Józefa za patrona. Wnętrze kościółka, poza ołtarzem głównym,
wyposażono w dwa ołtarze boczne i ambonę stojącą po lewej stronie przed
balaskami.
W dniu 9 maja 1927 roku ksiądz biskup Arkadiusz Lisiecki poświęcił kamień
węgielny pod budowę klasztoru. Po wybudowaniu budynku klasztornego otwarto
małe seminarium duchowne. W Seminarium naukę pobierało około 30 uczniów,
kończących ją egzaminem maturalnym.
Szybko rozbudowująca się dzielnica i znaczne zwiększenie się liczby
mieszkańców spowodowały, że dotychczasowy kościółek wkrótce okazał się za
ciasny, tym bardziej, iż na nabożeństwa uczęszczało do niego również sporo
mieszkańców śródmieścia, których przyciągała tu szczególna atmosfera
świątyni i obejścia, a również znaczna popularność klasztoru Franciszkanów
wśród mieszkańców. Do kościółka dochodziło się ścieżkami od ulicy Hallera
i Wiejskiej, wśród wysokich, starych drzew, z których kilka pozostało
jeszcze do dnia dzisiejszego, między innymi wierzba i duży kasztan przed
wejściem do kościółka. Niepowtarzalny urok miała w starym kościółku
pasterka, Msza św. odprawiana o północy w noc wigilijną. Wierni, aby
dostać się do kościółka, już od godz. 23-ej zapełniali jego wnętrze. W
1935 roku za gwardiana o. Kolumbana Soboty OFM rozpoczęto przygotowania do
budowy nowego kościoła.
O budowie nowego kościoła myśleli jednak już poprzedni gwardiani
klasztoru: o. Bazyli Gabriel OFM, który wykupił posiadłość p. Trybusia
przy ulicy Wodzisławskiej przylegającą do terenu klasztornego oraz o.
Euzebiusz Huchracki OFM (był gwardianem w latach 1929-32), który nabył dla
klasztoru kolejną parcelę od strony południowej. Wysuwano również
propozycję wykupienia od miasta terenu po drugiej stronie ulicy
Wodzisławskiej i tam wybudowania nowego kościoła.
Działania wokół budowy kościoła zostały wstrzymane w wyniku rozpoczęcia w
1934 roku budowy nowego Kolegium Franciszkańskiego w Jarocinie i wydania
zakazu rozpoczynania nowych inwestycji na czas budowy.
16 czerwca 1936 złożono w Kurii Biskupiej w Katowicach wniosek o
akceptację budowy kościoła na Smolnej przez Zakon Franciszkanów. Kuria
Biskupia pismem z 4 lipca 1936 r. zaproponowała Franciszkanom utworzenie i
prowadzenie nowej parafii dla Smolnej i Zamysłowa po wybudowaniu kościoła.
23 lipca 1936 r. Prowincjał Franciszkanów w Panewnikach upoważnił o.
gwardiana Kolumbana Sobotę OFM do przeprowadzenia prac przygotowawczych
przy budowie kościoła.
Projektantem nowego kościoła został inż. bud. Czerniewicz z Chorzowa,
który wkrótce przedłożył jego projekt.
Ksiądz dziekan Reginek, proboszcz rybnicki, w rozmowie z o. gwardianem
Kolumbanem Sobotą OFM w dniu 26.06.1936 r. przychylnie ustosunkował się do
budowy nowego kościoła i utworzenia parafii na Smolnej przez
Franciszkanów. Za granicę parafii przyjęto rzekę Nacynę. Z końcem sierpnia
Biskup Ordynariusz Adamski zmienia pierwotne stanowisko w sprawie budowy
kościoła przez Franciszkanów i stwierdza, że na Smolnej parafia winna być
prowadzona przez księży świeckich, a nowy kościół budowany będzie przez
wikarego rybnickiego ks. Thielego, który z kasy kościelnej w Rybniku
otrzymuje na ten cel pożyczkę w wysokości 30 tysięcy zł. Kościół miał
stanąć za szkołą przy ulicy Wodzisławskiej, przed ul. Polną.
Stanowisko Kurii Biskupiej przedstawione zostało w piśmie z dnia 5.09.1936
r., w którym stwierdzono również, że Franciszkanom zezwala się jedynie na
budowę oratorium publicznego dla celów zakonnych. W uzasadnieniu odmowy
budowy kościoła podano pięć przyczyn, a wśród nich również i tę, że ks.
dziekan Reginek, jako miejscowy proboszcz, ciągle narzeka na rozbijanie mu
parafii przez zakonników. Wobec takiego stanowiska Kurii o. Gwardian
wystąpił o rozbudowę kaplicy, na co pismem z 23.10.1936 r. otrzymał zgodę
na budowę oratorium publicznego dobudowanego do istniejącego Klasztoru.
Zgodę tę podpisał wikariusz generalny Kurii ks. Teofil Bromboszcz. Tym
samym projekt kościoła opracowany przez inż. Czerniewicza stał się
nieaktualny. Opracowanie projektu oratorium zlecono architektowi Henrykowi
Gambcowi z Katowic-Ligoty. 5.06.1937 r. architekt Gambiec dokonał pomiarów
terenu pod nowy kościół (oratorium), w czym pomagali mu podmistrz murarki
Alojzy Seman z Popielowa i podmistrz ciesielski Alojzy Krypczyk z
Marklowic, zatrudnieni przez Klasztor do zorganizowania i prowadzenia
robót przy budowie kościoła. 8.06.1937 r. o godz. 7-mej rano wykonany
został przez o. gwrdiana Kolumbana Sobotę OFM pierwszy wykop ziemi,
rozpoczynający budowę kościoła. Do wykopu fundamentów zgłosiło się
przeszło 15 mężczyzn, którzy wykopy wykonali nieodpłatnie. 11.07.1937 r.
nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego, sprowadzonego z kamieniołomu w
Niewiadomiu, a obrobionego przez kamieniarza z Popielowa. Poświęcenia
kamienia węgielnego dokonał o. Prowincjał Michał Porada OFM. Akt erekcyjny
poświęcenia kamienia węgielnego podpisali między innymi: o. Prowincjał
Michał Porada OFM, Gwardian o. Kolumban Sobota OFM, Rektor Seminarium o.
Rafał Bekiersz OFM, o. Fidelis Bieniek OFM, dr Kapica, poseł do Sejmu
Śląskiego Piotr Kolonko, radna miasta Rozalia Biegeszowa, kierownik szkoły
Jan Nowomiejski, Augustyn Halamoda, Jan Jambor, Wiktor Mandrysz, Filip
Eilmes.
Prace postępowały bardzo szybko i sprawnie i po sześciu miesiącach
18.12.1937 r. zakończone.
Poświęcenie kościoła odbyło się nazajutrz 19.12.1937 roku przez o.
Prowincjała Michała Poradę OFM.
Przy budowie kościoła, poza o. Gwardianem Kolumbanem Sobotą OFM znacznie
zaangażowany był Rektor Seminarium o. Rafał Bekiersz OFM, późniejszy
gwardian klasztoru w latach 1938-45 i pierwszy proboszcz parafii na
Smolnej utworzonej w 1941 roku. Patronem nowego kościoła obrano św.
Józefa. W 1938 roku zakupiono 3 nowe dzwony poświecone w dniu 17.11.1938
r. przez Prowincjała o. Antoniego Galikowskiego OFM.
Kiedy w siedem dni po
wypędzeniu okupanta, w pierwsze święto Wielkanocy 1945 roku, ksiądz przy
ołtarzu zaintonował "Chrystus zmartwychwstan jest", kościół "zatrząsł się"
od potężnego śpiewu wiernych. Było to bowiem równoznaczne z oczekiwanym
zmartwychwstaniem naszej Ojczyzny, zniewolonej przez pięć i pół roku.
Kościół nasz był już od 1941 roku kościołem parafialnym, a parafia
Franciszkanów obejmowała dzielnicę Smolna, wraz z osiedlem "Maroko" i
Zamysłów.
Pierwszym proboszczem w latach 1941-45 był Ojciec Rafał Bekiersz OFM, a od
1945 do 1950 roku o. Łukasz Grzywocz OFM. Franciszkanie szybko usunęli
szkody wojenne, od których nie uchronił się budynek kościoła. Przywrócono
do używalności stary kościółek, adoptując go na salkę parafialną. Przy
kościele zorganizowano Stowarzyszenie Młodzieży Franciszkańskiej, któremu
przewodniczył p. Przeźding z ulicy Wodzisławskiej. Młodzież męska jak i
żeńska licznie zbierała się na spotkaniach, prowadząc również rodzaj zajęć
świetlicowych i wystawiając sztuki teatralne, grywane na przygotowanej w
salce parafialnej scenie. W roku 1949 Stowarzyszenie przekształciło się w
Sodalicję Mariańską, której prezesował Norbert Kula z ulicy Reymonta, a
opiekował się z ramienia klasztoru Ojciec Ksawery. W pierwszych latach
1950-tych władze zakazały działalności organizacji kościelnych i Sodalicja
zawiesiła działalność.
W 1950 roku proboszczem parafii został o. Marek Pielok OFM, sprawujący tę
godność do 1968 roku. W 1950 roku wznowiono w zabudowaniach klasztornych
działalność niższego seminarium duchownego, którego rektorami byli w 1950
roku o. Makary Żogała OFM, a w 1951 roku o. Chryzostom Kurek OFM. W 1951
roku, za sprawą władz politycznych zakazano również działalności niższego
seminarium.
Działalność niższego Seminarium reaktywowano po wydarzeniach
październikowych 1956 roku, mianowicie w 1957 roku i czynne było do 1962
r. Rektorem był w tym czasie o. Tytus Semkło OFM. Kolejne ograniczenia
działalności Kościoła, stosowane przez władze, spowodowały likwidację
niższego seminarium przy tutejszym klasztorze.
Z początkiem roku 1960
odebrano klasztorowi część pomieszczeń zajmowanych w latach poprzednich na
potrzeby niższego seminarium, wprowadzając do nich kilka klas żeńskiego
Liceum Medycznego. Pomieszczenia te zwolniono w latach 80-tych po
wybudowaniu, w obrębie nowego szpitala, obiektów szkolnych dla Liceum
Medycznego. W 1971 roku, za o. gwardiana Kornela Czecha OFM i o.
proboszcza Kasjana Pudliszewskiego OFM, dokonano odnowienia i modernizacji
wnętrza kościoła. Przebudowano boczne ołtarze, pozostawiając z nich tylko
postacie centralne. Zmieniono również obramowania stacji drogi krzyżowej.
21 marca 1980 roku spłonął dawny kościółek. Resztki wypalonych murów
rozebrano, a na jego miejscu wybudowany budynek katechetyczny.
3 października 1980 roku, z udziałem Biskupa Ordynariusza dr Herberta
Bednorza i Dziekana rybnickiego Klona, poświęcono nowe dzwony o imionach:
św. Józef, św. Barbara, św. o. Maksymilian oraz Jan Paweł. 29.10 1980 r.
dzwony wciągnięto na wieżę kościoła. Stary dzwon przekazano jako dar
kościołowi w Starych Panewnikach. W 1981 roku powstała na obszarze
dzielnicy Smolna nowa parafia św. Jadwigi na osiedlu Nowiny, która swym
zasięgiem objęła tereny na zachód od ulicy kpt. Kotucza do ulicy
Raciborskiej.
W 1983 roku utworzono również parafię w Zamysłowie, co spowodowało znaczne
zmniejszenie terenu działania parafii Franciszkanów na Smolnej.
W 1992 roku rozpoczęty został przez o. proboszcza Stanisława Grześkowiaka
OFM remont kapitalny kościoła, kontynuowany w 1993 roku przez o. gwardiana
Arnolda Kołodziejskiego OFM. Dokonano kompletnej wymiany konstrukcji i
pokrycia dachowego, zamieniając dachówki blachą miedzianą, uzupełniono
opadające w bocznej nawie tynki sufitu, przeprowadzono malowanie wnętrza
całego kościoła i zmodernizowano oświetlenie wewnętrzne. Przebudowano
ponadto wejście do kościoła. Na 1994 rok przewidziano wymianę, zniszczonej
już czasem, konstrukcji stalowej na wieży, na której zawieszone są dzwony.
W roku 2002 wymieniono wszystkie drzwi w kościele. W roku 2003 odmalowano
całe wnętrze kościoła oraz wstawiono witraże w miejsce okrągłych okien naw
bocznych.
10 lipca 1949 roku
zmarł w Opolu o. Kolumban Sobota OFM, pierwszy gwardian klasztoru
rybnickiego. o. Kolumban urodził się 6.05.1881 r. w Gostomi koło Prudnika
na Opolszczyźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 22.06.1907 roku. Po
pierwszej wojnie światowej, czując się Polakiem, przeszedł z prowincji
wrocławskiej Franciszkanów, która znalazła się w granicach Niemiec, do
nowotworzącej się prowincji śląsko-wielkopolskiej. o. Kolumban Sobota OFM
dwukrotnie, łącznie przez 6 lat, był gwardianem klasztoru w Rybniku.
Został pochowany na cmentarzu zakonnym w Katowicach-Panewnikach.
5 października 1970 r. zmarł o. Rafał Bekiersz OFM, pierwszy proboszcz
parafii Rybnik-Smolna. Urodził się 7 września 1908 r. w Siedlcach, na
Opolszczyźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 17.06.1934 r. w Poznaniu z rąk
księdza Kardynała Augusta Hlonda. Po drugiej wojnie światowej przeniesiony
został do wrocławskiej prowincji św. Jadwigi. Zmarł w szpitalu w
Gliwicach. Spoczywa na cmentarzu klasztornym na Górze św. Anny.
Aktualnie parafia franciszkańska na Smolnej liczy około 10 tysięcy
wiernych, a zasięgiem swym obejmuje najstarszą część dzielnicy, to jest
obręb ulic Wiejskiej i Wodzisławskiej, aż po tory kolejowe, osiedle
Reymonta, tereny do ulicy Raciborskiej, Kotucza, oraz osiedla Wieczorka
(dolne) i Dworek.
Na podstawie opracowania Longina Musiolika: "Nasza Mała Ojczyzna. Kronika Gminy Smolna od 1907 roku dzielnicy Rybnika"
Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Rybniku - Zamysłowie
Od
1958 roku prowadzona była katechizacja dzieci z Zamysłowa w małej
przydrożnej kaplicy św. Floriana.
Od 8.XII.1976 w kaplicy
tej odprawiano co niedzielę Mszę Świętą dla osób starszych i chorych.
1.V.1983 roku erygowana została w Zamysłowie Parafia, wydzielona z terenu
parafii św. Józefa Robotnika w Rybniku. Prace przy budowie kościoła
rozpoczęto wiosną 1984 roku.
Kamień węgielny poświęcony został 20.06.1983 na lotnisku w Katowicach
przez papieża Jana Pawła II w czasie jego II pielgrzymki do Ojczyzny.
Wmurowania tego kamienia dokonał 25.XI.1989 z polecenia Biskupa
Katowickiego, proboszcz Zamysłowa o. Konstanty Saternus. Kościół został
poświęcony 06.12.1989 przez biskupa katowickiego Damiana Zimonia.
Projektantami kościoła byli inżynierowie Adam i Janusz Błaszczyński. Inż.
Adam był też konstruktorem budowli. Główny ołtarz wykonał rzeźbiarz z
Rybnika Franciszek Masorz, a ołtarze boczne są dziełem Edwarda Kucharczyka
z Zamysłowa.
1.V.1983 roku erygowana została w Zamysłowie Parafia, wydzielona z terenu parafii św. Józefa Robotnika w Rybniku.
Kościół i parafia pw. Matki Bożej Bolesnej, tzw. stary kościół
Pierwotny kościół
parafialny Matki Boskiej Bolesnej położony poza murami miasta poświęcił
ówczesny biskup wrocławski Żyrosław II (1170-1198). Zbudowany według
projektu Franciszka Ilgnera w latach 1798-1801. Murowany,
barokowo-klasycystyczny , jednonawowy z wieżą od frontu zwieńczoną
kopulastym hełmem.
Kościół był murowany, z
drewnianą wieżą.
Obecny kościół Matki Boskiej Bolesnej, w tradycji rybnickiej zwany "starym
kościołem", został wybudowany w latach 1798 - 1801 i poświęcony przez
prepozyta klasztoru z Rud, prałata o. Bernarda Galbierza 15 XI 1801.
Proboszczem w tym czasie był ks. Feliks Reisner a inspektorem budowlanym
Irmer. Wystrój wnętrza kościoła był kilkakrotnie zmieniany. Częściowo
zachowane oryginalne wyposażenie wnętrza. W prezbiterium późnogotyckie
płaskorzeźby pochodzące z tryptyku stanowiącego niegdyś ołtarz w dawnym
kościele farnym p.w. Wniebowzięcia NMP.
Na początku wystrój stanowiły sprzęty przeniesione z rozebranego kościoła NMP. Po kilku latach sporządzono nowy wystrój, który częściowo przetrwał do dziś. Obecny wystrój kościoła według wymogów Soboru Watykańskiego II wykonany został w 1965.
W tej świątyni został ochrzczony ks. Franciszek Blachnicki.
HISTORIA PARAFII KRÓLOWEJ APOSTOŁÓW.
Myśl utworzenia nowej placówki duszpasterskiej w Rybniku istniała już od
1949 roku, a mówiono o tym nawet wcześniej.
Impulsem do jej organizacji
było przedstawienie ks. bp. Juliuszowi Bieńkowi przez ks. prob. Adam
Bieżanowskiego propozycji utworzenia parafii werbistowskiej. Kuria
Biskupia ogłosiła zamiar powołania nowej placówki 7 sierpnia 1951 r.
1 lutego 1952 r. ks. bp Stanisław Adamski oficjalnie utworzył placówkę
duszpasterską pod wezwaniem Królowej Apostołów w Rybniku. Jej pierwszym
przełożonym został o. Antoni Joachimczyk. 4 maja 1952 r. odbyła się
pierwsza parafialna I Komunia Święta.
Ponieważ potrzeby duszpasterskie ciągle wzrastały a ilość duszpasterzy
była niewystarczająca ówczesny o. Prowincjał skierował do pracy w parafii
o. Szczepana Maćkowiaka, który przybył tutaj 13 września 1952 r. Jako
wikariusz zajął się on pracą duszpasterską i katechetyczną.
W 1955 r. dokonano odnowy kaplicy parafialnej. Zmieniono wówczas
wewnętrzny wystrój świątyni, przebudowano ołtarze. 28 maja 1956 r. po raz
pierwszy w historii naszej parafii udzielono sakramentu bierzmowania.
Dzień ten był jednocześnie dniem wizytacji pastoralnej.
W 1957 r. przywrócono naukę religii do szkół państwowych. O. Wacław Wiktor
objął nauczanie religii w szkole podstawowej przy ulicy Bolesława
Chrobrego. 16 czerwca 1958 r. do parafii dołączono domy na ulicy B.
Chrobrego nr 25 - 31. 27 kwietnia 1960 r. do parafii przybyła figura Matki
Bożej Fatimskiej. W rocznicę objawień fatimskich - 13 maja tegoż roku
wystawiono ją w kościele. W kwietniu 1964 r. o. prob. Joachimczyk podupadł
na zdrowiu i po krótkiej chorobie zmarł. Kolejnym proboszczem parafii
został o. Józef Arlik. W 1966 r. przeprowadzono ponowny remont kaplicy
parafialnej. 10 sierpnia 1969 r. nastąpiła zmiana na stanowisku
proboszcza. O. Arlik otrzymał przeznaczenie do Lublina, a na jego miejsce
przybył o. Stanisław Zalejski. 9 września 1975 r. Wojewódzki Urząd do
Spraw Wyznań w Katowicach udzielił pozwolenia na budowę nowego kościoła
parafialnego.
2 maja 1976 r. odbyły się pierwsze prymicje w naszej parafii. Odprawił je
o. Henryk Nowrot SVD. 18 stycznia 1978 r. otrzymano od Prezydenta Miasta
decyzję zezwalającą na budowę kościoła. 27 czerwca rozpoczęto budowę, przy
której pracowali nowicjusze i klerycy SVD.
2 lipca 1978 r. obowiązki proboszcza przejął o. Józef Bajer. 14
października 1979 r. biskup misyjny ks. abp Leon Arkfeld SVD - z Nowej
Gwinei wmurował kamień węgielny. 23 maja 1982 r. sufragan katowicki bp
Józef Kurpas poświęcił nowy kościół.
Od 1986 r. funkcję proboszcza przejął o. Alojzy Dłużniewski i pełnił ją do
1989 r. Kolejnym proboszczem został o. Rufin Halszka, który pozostał nim
do sierpnia 1998 roku. Od 8 sierpnia 1998 r. proboszczem parafii był o.
Józef Bzik , natomiast od 18 sierpnia 2007 roku o. Konrad Duk.
W północno-wschodniej
części śródmieścia znajduje się najwyższy kościół Rybnika, wielka
neogotycka Bazylika Św. Antoniego z 1906 r. zwana także "nowym kościołem".
Jest zaliczany do jednego z najpiękniejszych kościołów neogotyckich w
Polsce.
Do wartościowych - zabytkowych elementów wyposażenia należą neogotyckie
ołtarze: ołtarz główny oraz dwa ołtarze boczne. Zabytkowa jest również
neogotycka ambona dopełniająca stylową jedność wystroju. Do szczególnie
cennego wyposażenia należy umieszczona w ołtarzu głównym figurka św.
Antoniego - patrona kościoła, pochodząca z XVII wieku i reprezentująca
artystyczną twórczość ludową (barok ludowy). Główny ołtarz z obrazem św.
Antoniego wykonał rzeźbiarz C. Buhl z Wrocławia (1907). Dziełem rzeźbiarzy
z Wrocławia jest także bogato rzeźbiona ambona z 1911 i zapewne też ołtarz
Matki Bożej Różańcowej. Ołtarz różańcowy fundowali członkowie Żywego
Różańca. Uwagę zwraca jego gotycka struktura pnąca się strzeliście w górę
i wyjątkowo koronkowa, subtelna plastyka. Ołtarz po lewej stronie został
ufundowany w 1925 ku czci Chrystusa Króla z okazji ogłoszenia święta
Chrystusa Króla. Ławki z dębowego drewna z gustownie rzeźbionymi bokami
wykonała firma Ressel z Nysy. Bogato rzeźbiony tron biskupi jest dziełem
mistrzów z Oberammergau w Bawarii. Z tego samego kręgu artystycznego
pochodzą stacje drogi krzyżowej z 1908, płasko rzeźbione. Godne uwagi są
także 4 neogotyckie konfesjonały.
Więcej o Bazylice św. Antoniego
Decyzja o budowie kościoła zapadła 20 IV 1903.Projekt sporządził Ludwik Schneider. Budowę prowadził ks. prob. Franciszek Brudniok. Prace wstępne rozpoczęto 14 IX 1903, kamień węgielny został poświęcony 13 VI 1904. Wieże kościoła zostały poświęcone 29.VIII 1907 a uroczystość poświęcenia nowego Kościoła odbyła się 29 września 1907r. w Święto św. Archaniołów, a konsekrowany przez biskupa wrocławskiego Adolfa Bertrama 30 IX 1915.
Główny ołtarz wykonał
rzeźbiarz C. Buhl z Wrocławia (1907). Dziełem rzeźbiarzy z Wrocławia jest
także bogato rzeźbiona ambona z 1911 i zapewne też ołtarz Matki Bożej
Różańcowej. Bogato rzeźbiony tron biskupi jest dziełem mistrzów z
Oberammergau w Bawarii. Z tego samego kręgu artystycznego pochodzą stacje
drogi krzyżowej z 1908. Godne uwagi są także 4 neogotyckie konfesjonały.
Wskutek eksplozji dynamitu na dworcu kolejowym w Rybniku 22 VI 1921 kościół doznał poważnych uszkodzeń. Również działania wojenne w 1945 znacznie zniszczyły kościół. 14 X 1959 spłonęła północna wieża kościoła. Zniszczone też wtedy zostały organy.
Kościół św. Antoniego z Padwy był pomyślany jako miejsce, gdzie miały się odbywać uroczystości gromadzące wielką ilość wiernych, których nie był w stanie pomieścić kościół parafialny Matki Bożej Bolesnej. Nowe potrzeby duszpasterskie sprawiły, że 1 II 1952 przy kościele św. Antoniego ustanowiona została samodzielna kuracja, a 28 V 1957 parafia.
Wystrój prezbiterium dostosowany do odnowionej liturgii zaprojektował architekt Krystian Laske z Katowic.
23 VI 1993 papież Jan Paweł II nadał kościołowi św. Antoniego tytuł bazyliki mniejszej. Bazylika ta była jednym z kościołów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.
KALENDARIUM
3.02.1823 - mieszkańcy
Rybnika za pośrednictwem magistratu zwracają sie do proboszcz Michała
Schneidera
(1772-1837) z prośbą o zezwolenie na budowę kapliczki przeznaczonej dla
prastarej figury Św. Antoniego Padewskiego
koniec lata 1828 – zostaje zakończona budowa kapliczki p.w. św. Antoniego w Rybniku u zbiegu ulic Mikołowskiej i Żorskiej
8.03.1861 – proboszczem parafii Matki Boskiej Bolesnej Rybniku zostaje ks. Edward Bolik
1868 – pierwsze zamiary przebudowy kapliczki na większą
26.12.1868 – Jan Dudzik z Grabowi składa pierwszą ofiarę na przebudowę kapliczki
10.05.1897 – z inicjatywy ks. Proboszcza E. Bolika zawiązuje się komitet d.s. budowy nowej większej kapliczki
12.05.1897 – pierwsze zasiedzenie nowego komitetu
23.05.1897 – Jan Kamyczek podpisuje akt sprzedaży parceli pod budowę kaplicy
pocz. Października 1898 – ks. E. Bolik podejmuje samodzielnie decyzje o rozpoczęciu budowy kaplicy
koniec października 1898 – z kurii wrocławskiej nadchodzi nakaz o wstrzymaniu nielegalnejbudowy
16.09.1899 – w Rybniku umiera proboszcz Edward Bolik
17.09.1899 – administracja rybnickiej parafii zostaje tymczasowo powierzona ks. Teodorowi Weinholdowi
19.04.1900 – proboszczem parafii Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku zostaje ks. Dr Franciszek Brudniok
20.04.1903 – zarząd parafii wysyła do Kurii Biskupiej prośbę o wydanie zezwolenia na budce nowego kościoła
2.05.1903 – podczas wizytacji ks. Biskup sufragan Henryk Marx stwierdza zasadność budowykościoła. Wkrótce potem nadchodzi z Wrocławia od kardynała Georga Koppa zezwolenie na budowę
1903 – architekt urzędu rejencyjnego w Opolu – Ludwig Schneider (1854-1943) sporządza projekt kościoła św. Antoniego
14.09.1903 – (w święto Podwyższenia Świętego Krzyża) ROZPOCZĘCIE BUDOWY KOŚCIOŁA pod kierownictwem Georgia Wentzlika
18.09.1903 – budowa fundamentów pod filary i wieże
2.10.1903 – budowa fundamentów pod prezbiterium
6.10.1903 – budowa fundamentów pod bocznymi filarami
15.10.1903 – budowa fundamentów pod lewą krzyżową nawę
14.05.1904 – zakończone zostaje sklepienie okien. Jednocześnie trwa budowa murów i filarów.
13.06.1904 – (w święto Antoniego Padewskiego) POŚWIĘCENIE KAMIENIA WĘGIELNEGO
1.08.1904 – rozpoczynają się prace przy konstrukcji dachu
15.10.1904 – trwają prace ukończeniowe przy zasklepieniu bocznych naw
I połowa sierpnia 1905 – na wieżach zostają zamontowane zegary firmy Jana Mannhardt z Monachium
23.05.1905 – trwają prace przy budowie wież
22.08.1905 – na wieżach zostają zamontowane krzyże
29.08.1905 – zostają poświęcone krzyże na wieżach
30.10.1905 – trwają prace zakończeniowe przy wykładaniu posadzki. Jednocześnie zostaje usunięte tymczasowe ogrodzenie placu budowy
18.11.1905 – ZAKOŃCZENIE BUDOWY
koniec 1905 – Helena i Geogr. Nowakowie fundują główny ołtarz w stylu gotyckim
1906-1907 – w pracowni rzeźbiarskiej Carla Buhla z Wrocławia powstaje ołtarz główny
1906 – zostaje uporządkowany plac budowy i rozpoczyna się urządzanie wnętrza kościoła
13.06.1906 – Towarzystwo Mężów Katolickich funduje roratnik na 54 świece
6.07.1906 – od kardynała Georga Koppa nadchodzi zezwolenie na benedykcję (błogosławieństwo) dzwonów
7.10.1906 – poświęcenie dzwonów
21.01.1907 – parafia uzyskuje policyjne zezwolenie na użytkowanie budowli
22.05.1907 – poświęcenie organów zbudowanych wg. Projektu Ludwiga Schneidera przez firmę Schlag i syn
6.09.1907 – ze starej kapliczki zostaje uroczyście przeniesiona do kościoła figura św. Antoniego
19.09.1907 – magistrat w Rybniku wydaje zezwolenie na rozbiórkę kapliczki
27.09.1907 – w relikwiarzach wykonana przez firmę Wilhelma. Rauschnera w Fuldzie umieszczone zostają cząstki św. Krzyża oraz św. Św. Jacka, Jadwigi, Franciszka i Klary
29.09.1907 – (w święto Michała Archanioła) – POŚWIĘCENIE KOŚCIOŁA
1907 – firma Rauschera wykonuje mosiężny relikwiarz, który umieszczony zostaje pod mensą ołtarza głównego. głównego w tym samym roku w bawarskiej pracowni rzeźbiarskiej w Oberamargau wykonany zostaje tron biskupi z płaskorzeźbami św. Cecylii i figurami św. Św. Piotra i Pawła oraz neogotyckie stacje Drogi Krzyżowej W pracowni J. Baumeistera we Wrocławiu wykonana zostaje neogotycka chrzcielnica, umieszczona z lewej strony prezbiterium. W pracowni rzeźbiarskiej Adolfa Albina powstają gotyckie konfesjonały
początek 1908 – ks. F. Brudniok funduje kandelabry wykonane z czarnego granitu przez firmę Potthoff
8.03.1908 – stacje drogi krzyżowej wykonane w Oberammergau w Bawarii zostają poświęcone przez O. Ksawerego Zgoliła
1911 – w Regensburgu w pracowni Augustyna Jagera powstaje ołtarz ku czci Matki Bożej Różańcowej, który ustawiony zostaje z prawej strony transeptu
1911 - z prawej strony nawy głównej zamontowana zostaje ambona wykonana przez rzeźbiarza Carla Buhla z Wrocławia
30.09.1915 - KONSEKRACJA KOŚCIOŁA - kard. Adolf Bertman
22.06.1921 - godz. 18.30 - eksplozja 4 wagonów z dynamitem na rybnickim dworcu kolejowym poważnie uszkadza dach, okna i organy. Remont organów niezwłocznie przeprowadza firma Klimosz-Duerschlag
22.07.1923 - administracje parafialną przejmuje nowy proboszcz - ks. Tomasz Reginek
10.02.1926 - w szpitalu św. Juliusza w Rybniku umiera emerytowany proboszcz - ks. dr Franciszek Brudniok
początek września 1927 - w Rybniku przy kościele św. Antoniego powstaje Rybnicki Chór Męski z prezesem dr Feliksem Białym i pod batutą Samulowskiego
21.07.1928 - zakończenie porządkowania placu wokół kościoła
1931 - O. Emil Drobny wydaje monografie pt. :"Kościół św. Antoniego w Rybniku" z okazji25-lecia istnienia świątyni. W tym samym roku w kościele odbywają się uroczystości z okazji – 25-lecia kościoła - 40-lecia encykliki "Rerum novarum" - 700-lecia śmierci św. Antoniego Padewskiego
24.02.1931 - ks. Tomasz Reginek obejmuje funkcję dziekana dekanatu rybnickiego
czerwiec 1931 - zakończona zostaje budowa bocznego ołtarza ku czci Chrystusa Króla przez rybnickiego rzexbiarza Pawła Kajzera
maj 1932-czerwiec 1933 - trwa malowanie wnętrza kościoła przez Pawła Kajzera z Rybnika i Michała Rzydka z Raciborza
lato 1932 - główny ołtarz kościoła otrzymuje przywilej "privilegium altaris"
17-18.06.1933 - w kościele odbywają sie uroczystości z okazji: - Dnia Katolickiego w Rybniku – upamiętniająca Roku Świętego - wielkiego odpustu rybnickiego - obchodów 500-lecia odparcia husytów z pod murów miasta Rybnika
grudzień 1936 - dzięki staraniom kościelnego Grabca kościół otrzymuje szopkę betlejemską wykonaną przez rzeźbiarza Ludwika Konarzewskiego z Istebnej
1938 - przed kościołęm zostaje wystawiony kamienny krzyż dłuta rybnickiego rzeźbiarza-kamieniarza - Pawła Botóra
8.01.1939 - w wieku 80 lat umiera kościelny Franciszek Chrószcz - współzałożyciel Stowarzyszenia Alojzjanów, przełożony Najświętszego Serca Jezusowego oraz III Zakonu św. Franciszka. Dzięki jego staraniom powstał ołtarz ku czci Chrystusa Króla, figury w ołtarzu głównym, stacje Męki Pańskiej i kamienny krzyż przed kościołem.
18.06.1939 - w ramach uroczystości 25-lecia kapłaństwa ks. T. Reginka zostaje poświęcony przez biskupa Stanisława Adamskiego nowy budynek parafialny przy kościele Matki Boskiej Bolesnej
29.08.1939 - bp Stanisław Adamski mianuje ks. T. Reginka okręgowym wikariuszem na parafie ziemi rybnickiej na wypadek uniemożliwienia kontaktów z Kurią Diecezjalną w przypadku działań wojennych
4.12.1939 - ks. T. Reginek za zgoda ordynariusza opuszcza kraj i wyjeżdża do USA
1939-1945 - po wyjeździe z kraju ks. T. Reginka (4.12.1939) działalność duszpasterską obejmuje ks. Franciszek Klimza, jako substytut (zastępujący prawowitego proboszcza)
styczeń-marzec 1945 - walki na rybnickim froncie doprowadzają do zniszczeń okien kościoła, poszycia duchowego, uszkodzenia wież, a także do znacznej dewastacji wnętrza kościoła.
24-25.01.1949 - po napiętnowaniu polityki rządu PRL w przedmiocie nauczania religii, a także, po bezpodstawnym oskarżeniu o współpracę z formacją NSZ ks. prob. Józef Garus zostaje aresztowany na 6 miesięcy
18.09.1949 - do Kurii Diecezjalnej w Katowicach zostaje wysłana petycja 25.000 parafian dotycząca rozdzielenia parafii rybnickiej
1950-1951 - firma mistrza malarskiego Jana Wilka odnawia malaturę naścienną wnętrza kościoła
13.03.1950 - proboszczem parafii Matki Boskiej Bolesnej zostaje ks. Adam Bieżanowski
16.06.1950 - parafia rybnicka zostaje rozdzielona na 2 parafie: Matki Boskiej Bolesnej i św. Antoniego Padewskiego. Proboszczem nowej parafii zostaje ks. Adam Bieżanowski, zaś jego miejsce w parafii MBB obejmuje ks. Józef Smandzich
17.06.1951 - w kościele św. Antoniego zostaje zorganizowany pierwszy parafialny odpust. Po procesji figura św. Antoniego zostaje umieszczona w ołtarzu głównym
10.02.1952 - parafia św. Antoniego zaczyna funkcjonować jako samodzielna jednostka duszpasterska - kościół zostaje podniesiony do rangi kuracji
1.12.1955 - ks. A. Bieżanowski odchodzi do Ligoty koło Bielska
5.12.1955 - ks. Franciszek Klizma zostaje mianowany kuratusem kuracji św. Antoniego
22.12.1956 - Kuria Diecezjalna podejmuje decyzję o tymczasowym administrowaniu parafią ks. Sylwestra Durczoka
16.01.1957 - ks. Sylwestrowi Durczokowi zostają przekazane agendy parafialne
28.05.1957 - parafia zostaje erygowana, uznając status tzw. parafii nieusuwalnej, zaś ks. Sylwester Durczok zostaje proboszczem
9.06.1957 - ks. T. Reginek formalnie rezygnuje z probostwa w Rybniku
20.08.1957 - ks. S. Durczok zostaje mianowany dziekanem
14.10.1959 - w wyniku pożaru zostaje spalona lewa północna wieża, pokrycie dachowe, organy, a także zniszczona zostaje malatura wnętrza kościoła
18.11.1962 - zostają poświęcone nowe organy
1963 - ks. T. Reginek zostaje uhonorowany tytułem pronotariusza apostolskiego z prawem noszenia infuły
20.02-31.12.1966 - w kościele uroczyście obchodzone są uroczystości związane z 1000-leciem chrztu Polski
październik 1969 – na podstawie Dekretu Biskupa Ordynariusza z dnia25.10.1969r. zostaje powołane Duszpasterstwo Akademickie
1970 - do ołtarza bocznego w tylnej części prawej nawy wstawiony zostaje obraz Matki Boskiej Częstochowskiej w miejsce Piety, którą przekazano do kościoła Matki Boskiej Bolesnej. W miejscu tym stał zniszczony w 1945r. ołtarz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
16.01.1972 - podczas uroczystości z okazji 15 rocznicy proboszczowania ks. dziekana S. Durczok zostaje podniesiony przez biskupa Herberta Bednorza do godności prałata
23.12.1973 - w Aachen (RFN) umiera ks. Franciszek Klizma
27.01.1974 - w Oleśnie umiera ks. Tomasz Reginek
13.06.1975 - w Rybniku umiera ks. prob. Sylwester Durczok
22.08.1975 - proboszczem parafii św. Antoniego zostaje ks. Alojzy Klon
opracował: Stanisław Kuś.