Kościół św. Józefa Robotnika w Rybniku

Decyzja o budowie świątyni miała miejsce po wielu trudnych negocjacjach, a jej realizacja rozpoczęła się 8 stycznia 1937 roku. Właściciele projektu, w osobie ojca Kolumbana Soboty, podpisali umowę z architektem Henrykiem Gambcem i już 1 czerwca tego samego roku ruszyły prace budowlane, które trwały przez sześć miesięcy. Po zakończeniu budowy, 19 grudnia 1937 roku, kościół został poświęcony przez prowincjała o. Michała Poradę, w towarzystwie miejscowych władz i licznie zgromadzonych wiernych.

Wnętrze kościoła zachwyca swoją harmonią i prostotą. Ołtarz główny, stworzony z marmuru karraryjskiego, stanowi centralny element świątyni. W jego sercu zawieszono duży, dębowy krzyż, a w jego sąsiedztwie znajdują się figury Matki Bożej oraz św. Jana. Witraże w oknach przedstawiają postacie św. Józefa, św. Anny, a także św. Paschalisa i bł. Jana Dunsa Szkota. Duże witraże zostały ufundowane przez Józefa Gomolę i Marię Wieczorek z Rybnika, podczas gdy małe pochodziły z darowizn klasztorów.

W miarę upływu lat, kościół wzbogacał się o nowe elementy wyposażenia. Ławki, wykonane przez stolarza Józefa Ptaszyńskiego, podnoszą komfort obcowania z tym sakralnym miejscem. Ponadto, nowy konfesjonał, stworzony przez rzeźbiarza Andrzeja Jędrzejczyka, dodaje duchowego akcentu. W 1938 roku zawieszono trzy dzwony, które ujrzały swoje poświęcenie w dniu 13 listopada przez prowincjała o. Antoniego Marię Galikowskiego.

W 1939 roku, kościół zyskał nowy ołtarz, ozdobiony grupą rzeźb przedstawiających śmierć św. Józefa w towarzystwie Maryi i Jezusa. W czasie okupacji niemieckiej świątynia wzbogaciła się o figurę Matki Bożej oraz organy firmy Riedel. Ołtarze św. Antoniego i św. Franciszka także zostały dodane do jej wyposażenia. W 1953 roku, wykonany został ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa, a także figury św. Paschalisa oraz św. Marii Małgorzaty Alacoque, których autorem był stolarz Józef Masorz z Zamysłowa.