Otto Landsberg, urodzony 4 grudnia 1869 roku w Rybniku, był postacią o wyjątkowym znaczeniu w historii Niemiec. Zmarł 9 grudnia 1957 roku w Baarn, w Holandii, pozostawiając po sobie ciekawą spuściznę.
Był niemieckim politykiem pochodzenia żydowskiego, a jego działalność polityczna obejmowała m.in. stanowisko ministra sprawiedliwości w pierwszym rządzie Republiki Weimarskiej, który został wybrany w sposób demokratyczny. W tym czasie Landsberg brał również udział w negocjacjach traktatu wersalskiego, co było istotnym wydarzeniem w kontekście powojennej Europy.
Interesującym faktem jest to, że jako jedyny przedstawiciel Niemiec, nie złożył podpisu pod tak zwanym „dyktatem”. Ta decyzja świadczy o jego wyjątkowym podejściu do sytuacji politycznej i moralnych dylematów, przed którymi stał w trudnych czasach powojennych.
Życiorys
Otto Landsberg był osobą o wybitnym wykształceniu i bogatej karierze zawodowej. Ukończył Królewskie Gimnazjum w Ostrowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie w Berlinie. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako referendarz w Ostrowie i Poznaniu, a po zdaniu egzaminu asesorskiego w 1895 roku, rozpoczął praktykę adwokacką w Magdeburgu.
Zaangażował się w działalność polityczną, w 1890 roku przystępując do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD). Jego kariera polityczna rozwijała się, a w latach 1903-1909 zasiadał w radzie miejskiej Magdeburga. Pomimo prób, które podejmował w 1907 roku, nie udało mu się zdobyć mandatu do Reichstagu. Sytuacja poprawiła się w 1912 roku, kiedy to zdołał uzyskać mandat poselski z okręgu Magdeburg, reprezentując prawe skrzydło SPD.
Jako poseł o silnych przekonaniach lojalistycznych, w maju 1912 roku nie opuścił sali posiedzeń Reichstagu, gdy wznoszono toast za cesarza Wilhelma II, co naraziło go na ostracyzm ze strony partii. Jego pozycja w SPD wzmocniła się, gdy lewicowe skrzydło partii odeszło, a w 1918 roku został członkiem zarządu frakcji SPD. Sprzeciwiał się rewolucyjnym postulatom, promując podejście parlamentarne do rozwiązywania problemów.
W wyniku abdykacji cesarza, Otto Landsberg objął funkcję członka Rady Pełnomocników Ludowych, sprawując nadzór nad prasą i informacją. Uważał, że należy stawić czoła rewolucyjnym siłom w państwie. W 1919 roku został wybrany posłem do Zgromadzenia Narodowego z okręgu magdeburskiego, a następnie, w tym samym roku, pełnił rolę sekretarza stanu, a później ministra sprawiedliwości Rzeszy pod przewodnictwem Philippa Scheidemanna.
Wziął udział w negocjacjach traktatu wersalskiego, jednak w proteście przeciwko jego warunkom, jako jedyny poseł z Niemiec, nie podpisał ostatecznej wersji dokumentu. Zrezygnował z funkcji ministra sprawiedliwości, nie zgadzając się z polityką rządu. W latach 1920-1923 pełnił funkcję lidera niemieckiej delegacji w Brukseli, mimo ich działań, francuskie i belgijskie wojskowe interwencje zajęły Nadrenię.
W 1924 roku wznowił praktykę adwokacką i do 1933 roku był ponownie posłem do Reichstagu. Był zaangażowany w kwestie prawne jako doradca SPD, a także reprezentował Pruski Rząd w tych sprawach. Oprócz tego krytykował nadużycia w niemieckim życiu politycznym oraz brał czynny udział w działalności publicystycznej. W 1925 roku reprezentował Friedricha Eberta, byłego prezydenta Rzeszy, w sprawach sądowych.
Po delegalizacji SPD w 1933 roku, jako przeciwnik Adolfa Hitlera, musiał uciekać z Niemiec. W 1938 roku utracił niemieckie obywatelstwo. W czasie II wojny światowej ukrywał się w Holandii, gdzie przetrwał okupację dzięki pomocy przyjaciół. Po wojnie pozostał w Holandii, ograniczając współpracę do sporadycznych kontaktów z Neuer Vorwärts, organem SPD.
Bibliografia
- Jarosław Biernaczyk, Otto Landsberg, w: Alma Mater Ostroviensis – Księga Pamięci – Non Omnis Moriar, tom X, Ostrów Wielkopolski 2003,
- p- d- e,
- Ministrowie sprawiedliwości Niemiec.
| Sekretarze Stanu Sprawiedliwości (1876–1918) |
|
|---|---|
| Ministrowie sprawiedliwości (1918–2013) |
|
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Andrzej Wyglenda | Wojciech Student | Wiesław Szweda | Eugeniusz Wróbel | Marek Scelina | Marek Bik | Wojciech Piecha | Jerzy Szymura | Bogusław Przeczek | Leszek Piotrowski | Mariusz Gojny | Andrzej Gościniak | Ryszard Andrzej Ostrowski | Józef Makosz | Jan Olbrycht (polityk) | Aniela Wolnik | Antoni Żelazko | Wojciech Kałuża | Stanisław Robenek | Marek KrząkałaOceń: Otto Landsberg